Гувоҳ (Джош Мак-Дауэлл) 15 bob

15-Боб - Гувоҳ. Ўзбек тилида Аудио китоб Онлайн

Бўғзидан отилиб чиқаётган ҳайқириқни Рания Фаваз зўрға тўхтатиб қолди.
У саросимага тушган, кўзларига ишонмас эди. Марван Аккад билан у тахминан ярим йилдан бери кўришгани йўқ. Қиз янги ҳаёт — Марвансиз ҳаётни бошлаш учун Париждан кетиб Касабланкадан иш топди. Марван қандай қилиб уни топди? Нега у бу ерга келди? Унга нима бўлди экан?
Бир қўли билан халатини ушлаб, Рания Марваннинг пульсини ва пешонасини пайпаслаб кўрди. Марван эшик олдида хушсиз ётар, лекин тирик, иситмаси жуда баланд. Марваннинг кўйлагидаги қон изларини кўриб, қиз астагина куртканинг олдини очди. Рания жароҳатни кўрди, қандай даҳшат!
— Лайло! — деб пичирлаб чақирди у қўшниларни уйғотиб юбормаслик учун. — Лайло, тезроқ бу ёққа кел!
Қўшни хонада яшовчи Лайло бемаҳалда уйғотганлари‑
дан норози бўлиб, аранг ўрнидан турди, уйқусирагани‑
ча қоқиниб меҳмонхонага келди. Кўзларини ишқалаб қара‑
са, уларнинг эшиги олдида қандайдир одам бошқача бўлиб ётибди.
— Бу ким? — сўради Лайло.
— Марван Аккад, — жавоб қилди Рания уни секингина чалқанчасига ётқизар экан.
Лайло оғзини очганича, донг қотиб қолди.
— Марван? Бироқ ўйлашимча... Бу ерда у нимага ётибди?
— Ёлғиз Худо билади, — деди Рания. — Қара, у ярадор.

— Ярадор?
Лайло қўрқиб кетди.
— Лайло, уни уйга олиб киришга ёрдамлашвор, — де‑
ди Рания.
— Нима, сен жинни бўлдингми? — сўради Лайло. — Биз полицияга хабар беришимиз керак.
— Йўқ! — тез жавоб қилди Рания қатъий оҳангда.
— Нега? — Сўради Лайло.
— Мен сенга кейин тушунтириб бераман.
— Йўқ, ҳозир тушунтир! — талаб қилди Лайло.
— Секинроқ! — пичирлади Рания.
— Менга ҳозир тушунтир! — деб гапида туриб олди Лайло.
— Ҳозир эмас, — деди Рания. — Бу ерда эмас. Коридор‑
да айтолмайман.
— Менинг хонадонимга уни олиб киришинг учун сенга ёрдам беролмайман.
— Бизнинг хонадонимизга, — унинг гапини тўғрилади Рания. — Агар эсингда бўлса, ижара ҳақининг ярмини мен тўлайман.
— Аммо шартнома менинг номимга расмийлаштирил‑
ган, — жавоб қилди Лайло. — Шунинг учун мени ҳайдаб чиқаришларини хоҳламайман. Бунинг устига, Франциядан келган қандайдир қочоқни деб, мени ҳибсга олишларини ҳам истамайман.
Рания қаддини ростлади ва дугонасининг кўзларига тикилиб қаради. Уларнинг иккови ҳам ҳамшира бўлиб, қайсидир касалхонанинг бир бўлимида бирга ишлар эдилар. Иккисидан бири Марванга керакли ёрдамни кўрса‑
та олишига Рания ишонмасди, аммо бир ҳаракат қилиб кў‑
риш лозим.
— Лайло, у ўлиб қолади. Биз уни шу аҳволда қол‑
диролмаймиз.
Лайло кўнмади.

— Тўғри. Биз полицияни чақирамиз, полиция унга ёрдам бериши мумкин.
Лайло телефонда қўнғироқ қилиш учун бурилди, аммо Рания унинг қўлидан тутди.
— Дугонам сифатида сендан илтимос қиламан, ёрдам бер, — ялиниб-ёлворди Рания.
— Қўлимни қўйиб юбор!
— Сен менга ёрдам берасанми? — деб сўради Рания Лайлонинг кўзларига тикилганича.
— Мени қўйиб юбор, дедим сенга! — гапида қатъий турарди Лайло.
— Майли, менга ёрдам бермай қўяқол, — деди Рания, — аммо эртага эрталаб ўтган ҳафта касал бўлмаганингни доктор Рамизга албатта етказаман.
Лайлонинг аччиғи чиқди.
— Сен бундай қилолмайсан.
— Нега энди? — сўради Рания. — Мен ўшанда ёнингни олиб, докторга сени касал деб айтдим, чунки мен сени ҳақиқий дугонам деб ҳисоблаганман. Агар доктор Рамиз, ўтган ҳафта сен испан дўстинг билан бир ҳафта мобайнида Тенерифда серфинг билан шуғулланганингни эшитса, ўй‑
лаб кўр-чи, нима дейиши мумкин эди?
— У сени ҳам ишдан бўшатади, — деди Лайло. — Ёлғон гапирганинг учун.
— Бўлиши мумкин, — жавоб берди Рания ҳамон дуго‑
насининг қўлини тутганича. — Агар Раул ҳақида отанг‑
га айтиб берсам, у нима қилишини биласанми? Унинг таъқиқлашига қарамасдан, Раул билан яширинча учра‑
шаётганингни отанг биладими? Меҳмонхоналарда икко‑
вингиз бир хонада қолишларингиз-чи?
Лайло қўлини тортиб олди.
— Хўп, мен сенга ёрдам бераман, — деди у. — Аммо
Раул ҳақида оғиз очмайсан. Агар отам билиб қолгудек бўлса...

Бирдан рўпарадаги квартирада чироқ ўчиргичининг шиқиллагани эшитилди, кейин эшик тагида ёқилган чироқнинг ёруғи тушди. Бадави хонимнинг хонадонида қандайдир ҳаракатлар бошланди. Қўшниларнинг ичида энг кўп гапирадиган ва тўполон кўтарадиган Бадави хоним эди. Агар у Марванни кўриб қолгудек бўлса, албатта полицияга хабар беради ва юз берган воқеадан ҳаммани огоҳ этади.
— Тезроқ! — деди пичирлаб Рания.
Улар Лайло билан – иккиси ҳам нозиккина қизлар — Марванни қўл-оёғидан кўтариб хонага олиб кирдилар ва дарров эшикни ёпдилар. Салгина нафасларини ростлаб, уни меҳмонхонадаги диванга ётқизиб, устини кўрпа билан ёпиб қўйдилар.
Рания тиббий чамадончасини, Лайло эса — тоза сочиқларни олиб келди. Сўнгра Рания кўрпани суриб, Марваннинг курткасини ечди ва футболкасини қайчи билан кесди. Иккови ҳам ярани кўриб ижирғандилар.
— Ярага инфекция тушибди, — деди Лайло.
Рания Марваннинг иситмасини ўлчади ва бош чайқади.
— Иситмаси 40.
Ҳис-ҳаяжонларини ичига ютиб, Рания нима қилиш кераклиги ҳақида ўйлади. У кичкинагина стерилланган скальпель ва докани олиб, ярани тозалай бошлади. Сўнгра яраланган жойга антисептик билан ишлов берди. Бундай муолажа ниҳоятда оғриқ беради, аммо Марван сесканмади, ҳотто қимирламади ҳам.
— Рания, биз уни шифокорга кўрсатишимиз керак, — деди Лайло, Раниянинг ўзи севмаган одамга, унинг гапи бўйича, бирор ёрдам қилишга уринаётган жонсарак дугонасини кўриб. — Агар биз шундай қилмасак, у ўлиб қолиши мумкин, биз қилган хатомиз учун жавоб беришимиз керак бўлади.
— Уни шифокорга кўрсатиш мумкин эмас, — жавоб берди Рания.

— Нега? — сўради Лайло.
— Сенингча, агар мумкин бўлганда, унинг ўзи полиция‑
га ёки шифохонага мурожаат қилмаган бўлармиди? — деб сўради Рания дугонасидан кўз ёшларини артиб. — Би‑
рор кўнгилсизлик юз берган бўлса керак. Акс ҳолда бу ерга — менинг олдимга келармиди? Бунинг сабаби бўлса керак.
— Уни қидиришяптимикан?
— Билмадим.
— Лекин у сени қандай топиб келди экан? — сўради Лайло. – Мен ўйлабманки...
— Мен билмайман, — Рания ўйланиб қолди. — У ҳар доим кашфиётчи бўлган.
— Бу ишни қилганлар ҳам шундай “кашфиётчи” бўлсалар-чи? — сўради Лайло. — Агар уни ўлдириш уч‑
ун улар бу ерга келсалар, нима бўлади? Сен, нима, ту‑
шунмаяпсанми? Улар бизни ҳам қўшиб ўлдирадилар.
Рания хўнграб йиғлаб юборди. Лайлонинг гапи тўғ‑
ри. Марван жон таслим қилмоқда, унга ёрдам бериб, улар ўз ҳаётларини хавф остига қўймоқдалар. Лекин қа‑
чонлардир қандайдир бир сабабларга кўра улар ажралиб кетишган бўлсалар-да, Рания индамай қўлини қовушти‑
риб ўтиролмайди.
Қиз хонасига югурди.
— Қаерга? — сўради Лайло.
Рания иш кийими, оқ халатини эгнига кийди. Кармони‑
ни ва гувоҳномасини олиб эшик томон борди.
— Қаерга кетяпсан? — яна сўради дугонасидан Лайло.
— Шифохонага.
— Рания, ақлингни еб қўйибсан!
— Менга баъзи бир нарсалар керак.
— Нима деяпсан? Сенга нима керак?
— Антибиотиклар, плазма ва оғриқни қолдирадиган дорилар.

— Ҳозир ярим кеча-ку!
— Биламан. Мен йигирма дақиқалардан сўнг келаман.
— Бу йигирма дақиқада у ўлиб қолиши мумкин.
— Аммо сен шифохонадан бирор нима олишинг‑
га ҳаққинг йўқ, — деди Лайло.
Рания шкафдаги пальтосини олиб кийди.
— Менинг бошқа чорам йўқ.
— Сени тутиб олишса-чи?
— Эҳтиёт бўламан.
— Бу жуда хавфли.
— Хўп, қандай таклифинг бор? — сўради Рания.
— Мен Раулга қўнғироқ қиламан, — деди Лайло. — Бу ҳафтада у кечасилик сменада туради.
— Йўқ, — деди Рания. — Марван ҳақида иккимиздан бошқа ҳеч ким билмаслиги керак.
— У ҳеч кимга айтмайди.
— Раҳмат, дугонажон, мен сендан миннатдорман. Ам‑
мо буни ўзим қилишим керак.
— Нимага? — сўради Лайло. — Сен ўз ҳаётингдан, ишингдан, нимаики бўлса, ҳаммасидан нима учун воз кеч‑
моқчисан? Марван Аккад учунми? Ахир, уни бошқа кўриш‑
ни истамаслигингни ўзинг айтдинг-ку. Ҳа, ўзинг айтгансан.
— Биламан, — деди Рания сумкасидан калитларни олиб. У Лайлога ўгирилди-да, унинг юзидан ўпиб қўйди. — Ле‑
кин нима учунлигини мен сенга айтмадим. Агар сен билга‑
нингда эди, албатта мени тушунган бўлардинг. Фақат се‑
ни тутиб олмасликлари учун ибодат қиламан, деб менга сўз бер.
— Сўз бераман, — деди секингина Лайло.
Шундай қилиб, Рания уйдан чиқиб кетди.