Гувоҳ (Джош Мак-Дауэлл) 16 bob

16-Боб - Гувоҳ. Ўзбек тилида Аудио китоб Онлайн

Рания машинани шифохонанинг орқа томонида қолдирди ва бир нечта эшикларни тортиб кўрди. Ҳаммаси ёпиқ эди. У ён тарафдаги эшикларни тортиб кўрди, аммо уларни ҳам тунда беркитиб қўйишибди. Фақатгина тез ёрдам эшиги томонидан кириш мумкинлигини у тушун‑
ди, демак, қоровулнинг ёнидан ўтиши керак. Яъни қоровул уни кўриши, эҳтимол, бирор нимани сўраши мумкин. Ёки бўлмаса, унинг келганлигини дафтарга қайд қилиб қўйи‑
ши ҳам мумкин (аммо Рания қандай сабабни кўрсатади?).
У соатига қаради. Бошқа чораси йўқ.
— Фаваз хоним, мен ҳеч қачон сизни бу ерда бунчалик кеч юрганингизни кўрмаганман, — деди қоровул қиз унга гувоҳномасини кўрсатгач.
— Мени доктор Рамиз чақиртирган экан, — деб ёлғон гапирди Рания, — бир нималарни олиб кел, деб илтимос қилганди.
— Тинчликми? – сўради қоровул.
— Албатта, — жавоб берди у. Қизнинг юраги тез-тез уриб кетди. — Эртага доктор бир нечта мижозни кўрикдан ўтказиши керак экан, унинг баъзи бир дори-дармонлари
йўқ экан. Тезгина олиб чиқаман.
— Ёрдам керакми?
— Йўқ, ҳаммаси жойида, — жавоб берди Рания хиз‑
матдошини алдаётганлигидан уялиб. Бундан ташқари, у
ўз ишини ҳам хавф остига қўймоқда эди. — Мен тезда чиқаман.
— Яхши, — деди қоровул. — Мана бу ерга имзо қўйинг.

Қоровул журналда Рания имзо қўйиши керак бўлган қаторни кўрсатди. Қиз ручкага бир қаради-да, буларнинг ҳаммаси нималарга олиб келиши мумкинлиги ҳақида ўйлади.
— Нима бўлди? — деб сўради қоровул қизнинг ўйла‑
ниб қолганлигини сезиб.
Рания бир дақиқага кўзини юмди-да, сўнг эснади.
— Йўқ, шундай, мен бирозгина чарчадим, — деб жавоб берди қиз.
Рания ручкани қўлига олди ва имзо қўймоқчи эди, ам‑
мо ручка ёзмади.
— Ёзмаяпти, — деди қиз.
— Шундайми? — сўради қоровул. — Уни бир силкитиб юборинг.
Ручкани Рания яхшилаб силкитди ва яна бир бор ёзиб кўрди. Лекин ручка барибир ёзмади.
— Бу қанақаси бўлди? — деди қоровул. — Мана, менинг ручкамни олинг.
Қоровул чўнтакларини пайпаслаб кўрди, аммо ручка жойида йўқ эди.
— Таажжуб, — деди у столнинг устини қараб, кейин столнинг тагига эгилиб қаради. — Ҳозиргина ручка шу ерда эди.
Рания соатига қаради.
— Мен шошиб турибман, — деди қиз. — Балки мен тепага югуриб чиқиб, доктор Рамизга керакли бўлган нарсаларни олиб чиқсам бўладими?
Қоровул ҳамон ручкани қидирарди.
— Тушунмадим... — деб ғудурлади у паришон, ҳаттоки жиғибийрон бўлиб. — Бу менинг яхши кўрган ручкам эди.
Тез орада қоровулдан жавоб ололмаслигини Рания тушунди, у бўлса имкон қадар тезроқ Марваннинг олдига қайтиб бориши керак. Шунингдек, Лайлонинг олдига ҳам, токи у айниб қолиб полицияга қўнғироқ қилиб қўймасин.

Қиз лифт томонга қаради, лекин бу кўп вақтни эгаллаши мумкинлигини ўйлаб, зиналардан тез кўтарила бошлади. Қоровул ҳамон ручка қидириш билан овора эди. Рания учинчи қаватда жойлашган муолажа хонасига югурди.
Қават жим-жит эди. Битта хамшира стол олдида ўтирарди, иккинчиси эса касалларни бирма-бир кўриб чиқарди. Тез ҳаракат қилиш лозим. У керакли калитни топиб, эшикни очди ва хонага кирди. У қўшимча хонани очиб ичкарига кирди. Рания керакли бўлган ҳамма нарсаларни олди-да, сумкасига солди. Бирдан оёқ товушлари эшитилди. Қиз чироқни ўчириб, бурчакка беркиниб олди.
Эшик очилди. Кимдир чироқни ёқиб, ҳуштак чалганича ичкарига кирди. Раниянинг юраги тўхтаб қолгандай бўлди. Бу Лайлонинг дўсти, Рауль эди. Рауль бу ерда нима қиляпти? Балки, Лайло унга қўнғироқ қилгандир? Ёки ай‑
тиб бергандир? Вазият тобора кескинлашиб борарди. Қиз бу ерда кечаси нима қилаётганлигини тушунтириб берол‑
майди. Агар Рауль қизни сотиб қўйса-чи...
Бундай фикр Ранияни чўчитиб юборди. У бу ҳақда ўйлашни хоҳламасди. Раниянинг нафаси ичига тушиб кетди. Қиз Раулнинг оёқларини кўрди, у дарчага қараб тинмай ҳуштак чалаётганини эшитди. Раниянинг бу ердалигини у билмайди, агар билганда у ахтарарди. Рауль светни ўчириб, хонадан чиқиб кетди.
Рания нафас чиқарди. У дир-дир титрарди. Қиз бир неча дақиқа, “Яна бирор кимса келмаяптимикан”, деб қулоқ со‑
либ турди. Аммо атроф жим-жит эди. Рания секингина ўрнидан турди, ҳеч нарсага тегиб кетмаслик учун аста чи‑
қишга ҳаракат қилди. Керакли ҳамма нарсани олди. Бирор кор ҳол юз бермасидан тезроқ кетиши керак.
Коридорга эгилиб қаради. Йўл очиқ эди. Сумкани кўкрагига босганича зина томонга юрди ва учинчи қаватдан пастга югуриб тушди. Сал нафасини ростлаб олиш учун биринчи қаватда тўхтади. Сўнгра тезлик билан чиқиш

томонга отилди. Телевизор кўриб ўтирган қоровулга боқ‑
мади ҳам.
Эндигина эшикдан чиқиб кетмоқчи эди, уни чорлаган овозни эшитди.
— Фаваз хоним, тўхтанг!
Рания турган жойида қотди.
Бу қоровул эди. У Ранияни фош қилди. Лекин қандай қилиб?
Қиз тез-тез нафас оларди. Боши айланди. Нима қилиш керак? Қочиб кетолмайди — уни тутиб олишади. Жуда бўл‑
маганда уни департация қилишади. Агар...? Йўқ, бу тўғ‑
рида у ҳаттоки ўйламайди ҳам.
Рания ўзини хотиржам қилиб кўрсатишга уринди ва секингина бурилди. Лекин унда нажот қолмади. У ўзида қўрқув ва заифликни ҳис қилди. У ўз тақдирига, Марван ва Лайлонинг тақдирига ўзини бағишлаши керак. Улар қо‑
нунни буздилар, шунга яраша жазоланишлари лозим. Бу қандай содир бўлди?
Қоровул ўрнидан турди. Унинг юзида ҳеч қандай ваҳи‑
ма йўқ эди. У жилмайди.
— Фаваз хоним, қаранг, мен ручкамни топдим, — деди у қизни ҳайрон қолдириб. — Бу ёққа келинг, келганингизни ва кетганингизни қайд қилиб қўйишингиз лозим.
Қоровул хурсанд эди, Рания бўлса йиғлаб юбориши‑
га сал қолди. Лекин 10 дақиқадан сўнг у уйида турарди.
— Намунча қолиб кетдинг? — сўради Лайло.
— Тезроқ кела олмадим, — деди Рания, — баъзи бир муаммолар пайдо бўлди.
— Қандай муаммолар?
— Бўлди, ҳаммаси жойида.
— Йўқ, Рания, ҳаммаси эмас.
— Нима воқеа юз берди?
— Марваннинг ҳарорати 40дан ошиб кетди.