19-Боб - Гувоҳ. Ўзбек тилида Аудио китоб Онлайн
— Марван! Марван, сиз мени эшитяпсизми?
Марван уйғонмоқчи бўлди, аммо киприкларини кўтара олмади. Бутун бадани титрарди, гарчанд унинг юзидан тер оқаётган бўлса-да, у совуқдан дир-дир қалтирарди. У кўрпани устига тортиб, тиззаларини кўкрагига тиради.
— Марван, бу мен Рания, сиз мени эшитяпсизми?
Ҳа, у қизнинг овозини эшитмоқда. Марван бу овозни севади, уни жуда соғинган.
Марван билан Рания болаликдан дўст бўлишган. Улар бирга ўйнаганлар, бирга хурсанд бўлганлар, шунингдек, Ливандаги гражданлар урушини ҳам биргаликда бошдан кечирганлар. Улар доимий равишда бир-бирлариникига туғилган кунни қутлаш учун борганлар, мактабда ҳам бир партада ўтирганлар. Бир куни уйларининг томига улар картон ва тахталардан капа ясадилар, у ерга турли ширинликлар ва Раниянинг яхши кўрадиган ичимлиги — узум шарбати ва Марваннинг севимли апельсин шарбатидан бир қанча ғамлаб ҳам қўйган эдилар.
Марван ҳаётида илк бор бўса олган биринчи қиз ҳам Рания бўлган. Биринчи бор кинога америкача фильмга олиб борган қиз ҳам Рания бўлган. Фильмнинг номи ҳозир эсида йўқ, лекин кинозалга кириб охирги ўриндиқлардан жой олганлигини ҳамон яхши билади: уларнинг учрашишларига Марваннинг ҳам, Раниянинг ҳам ота-оналари норози бўлганлар. Фильмни бошидан охиригача Марван қизнинг қўлидан ушлаб ўтиргани ёдида.
Марван: “Албатта, Ранияга уйланаман”, деб қаттиқ ишонарди. Шундай қилиб, кунларнинг бирида, Марван ўшанда ўн тўрт ёшда эди, ўқув йили тугаб ёзги таътил бошланганда, қиз йигитнинг олдига келиб отаси янги иш‑
га ўтганлигини — Францияга, янада аниқроқ қилиб айта‑
диган бўлса — энди Парижда хизмат қилишини, кечқурун оила аъзолар кўчиб кетишини ва у ерда яшашларини айтди. Рания Марваннинг юзидан ўпгани, қизнинг кўзларидан ёш оққани ҳамон Марваннинг ёдида. Қиз хайрлашиб бўлиб ўгирилди–да, қочиб кетди. Ҳалигача Марваннинг бўғзида бир нарса тиқилгандай, юраги эса нола қилаётгандай бўлади. Ўшанда Марваннинг хаёлига бир нарса келганлигини у ҳамон эсидан чиқармаган: нима учун Худо унга бунчалар жазо бермоқда?
— Марван, — деди қиз пичирлаб яна бир бор. — Кўзингизни оча оласизми? Уйғонинг.
Йигит яна қизнинг иссиққина нафасини ва унинг нафис атрининг ҳидини ҳис қилди. У зўрғагина кўзларини очди. Мана, унинг қаршисида яна Рания: қиз мулойимгина жилмайди.
Қизнинг эгнида пушти тунги кўйлак эмас, энди оқ ха‑
лат эди. Қачонлардир узун бўлган қора сочлар эндиликда қирқилган ва аранг елкасига тушиб турарди. Қизнинг юзи‑
да ҳеч қандай косметика йўқ, лекин унинг шу кўриниши янада жозибалироқ эди — ёқимли ва дилкаш. Ажойиб қўйкўзлари одамни олдингига қараганда, янада кўпроқ ўзига ром қиларди. Шу кўзларга яна бир бор тикилиш учун шун‑
ча машаққатлардан қийинчилик билан ўтиш — арзийди. Ол‑
ти ой мобайнида бошдан кечирилган айрилиқ азоблари орт‑
да қолди. Энг яхши даъво ва обиҳаёт — бу Марваннинг уйи‑
да эканлиги, қизнинг назорати остида бўлгани ва йигит‑
нинг олдида қиз юрагининг жўшқин уриб турганидир.
— Марван, сиз менинг гапларимни эшитяпсизми? — пичирлади қиз мулойимлик билан.
— Соат неча бўлди? — сўради Марван ҳолсизланган ва заиф бўғиқ овозда.
Лўқиллаб турган қаттиқ бош оғриғи аста-секин пасая бошлади. Марван бехавотирлик ва осойишталикни ҳис қил‑
ди. У узоқ ойлар давомида ўзини бунчалик осойишта сезмаган.
Рания соатига қаради.
— Соат ҳам саккиз бўлиб қолибди.
— Эрталабки саккизми? — сўради Марван ойнага тики‑
либ қарар экан. — Намунча кўча қоронғу?
— Марван, энди кеч кирди, — жавоб берди Рания. —
Ҳозир кечки саккиз. Сиз кеча келиб, коридорда йиқилга‑
нингизча кун бўйи ухладингиз.
— Кечир, — пичирлаб деди Марван.
Қиз бош чайқади ва унинг пешонасини силади.
— Ҳечқиси йўқ, — деди у.
— Ҳамма, ҳаммаси учун мени кечир, — пичирлади яна бир бор Марван. — Мен биламан...
— Жим, гапирманг, — деди қиз оҳисталик билан ва бир бармоғи билан унинг лабларини босди. — Мен сизга бир нимани айтишим керак.
“Нима бўлса ҳам гапираверсин, — ўйлади Марван. — Менга газеталардан таъзияномаларни ўқиб берса ҳам, су‑
ли ёрмаси солинган қутича устидаги ёзилганларни ўқиб берса ҳам майлига”. Марван Рания билан яна бирга экан‑
лигидан хурсанд.
Бироз жим туриб Рания унинг кўзларига тикилди, эн‑
ди у ўзини яхши ҳис қиларди. Бирозгина нафасини рост‑
лаб, қиз гапини давом эттирди:
— Сиз бу ерда қолмаслигингиз керак...
Марваннинг юраги тўхтаб қолди.
Нима? — деди у ўзига ўзи. — Ҳозиргина Рания унга нималар деди? Марваннинг қўллари титраб кетди. У қизга бир нима демоқчи бўлди, аммо оғзи қуриб кетганидан сўз чиқмасди.
— Ҳеч нарса гапирманг, — пичирлади қиз. – Фақатгина қулоқ солинг.
У қулоқ сололмасди. Қиз нима демоқчи эканлигини у тинглашни истамасди.
— Марван, мен сизни севаман, — деб гап бошлади Рания. — Ўйлашимча, сиз мени илк бор ўпганингиздан бошлаб, балки олдинроқдир ҳам, жуда севардим. Биз оиламиз билан Парижга кетаётган кун эсингиздами? Ана ўшанда роса йиғлаганман, энди бошқа сизни кўра олмайман деб йиғлаганман. Ҳаётимда шунчалик куюниб йиғламаганман. Жуда узоқ кўз ёши тўкдим. Ота-онамга мени олиб кетиб қолганликлари учун уларни ёмон кўришимни, албатта қочиб кетиб, сизни топиб олишимни айтганман.
Бироқ мен ўшанда ёш қизалоқ эдим. Мен улғайдим, шунингдек, сиз ҳам. Биз иккимиз ҳам ўзгардик, биз олдин бошқа-бошқа ҳаёт кечирдик ва бошқача бўлиб ўсдик. Ва сиз ўтган йили гул ва совғаларни олиб, сизга турмушга чиқишни таклиф қилгани келганингизда, мен қўрқиб кет‑
дим. Чунки менинг ҳаётим бошқа, ўзимга ёқадиган янги ҳаёт эди. Менга нисбатан яхши муносабатда бўлган дўст‑
ларга мен эга эдим, қолаверса, мени яхши кўрадиган бир инсон бор эди.
Лекин сиз муҳаббат изҳорига тўла мактуб ва номаларни йўллардингиз, тез-тез қўнғироқ қилардингиз, совға ва гуллар юборардингиз. Буларнинг ҳаммаси мени довдиратиб қўйди. Ўн йил давомида мен сизни унутишга ҳаракат қилдим, эҳтимол унутишга эмас, балки эски ҳаётни эсдан чиқариб менга мос бўлган янги ҳаётга ўрганишга интилдим. Биламан, сиз мени қанчалар севишингизни айтишни хоҳладингиз, мен бундан мамнун эдим. Мен тушундим: сиз менга ўз ҳаётингиз ҳақида ҳикоя қилар эдингиз, сиз нималарга эгасизу ва кимлар билан таниш эканлигингизни менга таъсир кўрсатиш учун сўзлардингиз. Аммо бу юз бермади. Ушбу хатларда мен ўз яқин дўстимни таниб ололмас эдим.
Мен уйда ҳеч қачон бўлмайдиган одамга, ўз ҳаётини доимо хавф остига қўйиб кун кечирадиган, доимо хавф–хатарда яшовчи кимсага турмушга чиқишни мен истамайман. Худога сажда қилиш ўрнига пул, бойлик ва мартабага ружу қўйган одамга турмушга чиқишни хоҳламайман. Марван, турмуш ўртоғим мени яхши кўришини, мен билан вақтини ўтказишини, болаларимизни мен билан биргаликда тарбиялашини, ҳаётда энг муҳим ҳисобланган нарсага жиддий муносабатда бўлишини мен орзу қиламан. Сиз эса, Марван, бошқача одамсиз. Эҳтимол, қачонлардир ўшандай одам бўлгандирсиз, аммо ўйлашимча, сиз ҳозирда бундай одам эмассиз.
— Мен ўзгаришим мумкин, — деди қийинчилик билан Марван.
Рания совуққина қўллари билан унинг юзларини силади ва оҳиста жилмайди.
— Эҳтимол, шундайдир, — розилик билдирди қиз. — Аммо ҳозирча сиз ўқдан ярадор бўлиб, эшигим олдида ҳушини йўқотган одамсиз. Сизга ёрдам бериш учун мен таваккал қилишимга тўғри келди ва мен ўз ишимдан ажралиб қолишим мумкин эди. Бундай ҳаёт мени асло қониқтирмайди.
— Шунинг учун сен Париждан қочиб кетибсан-да? — сўради Марван.
— Мен қочиб кетмадим, — хотиржам жавоб берди Рания. — Менга шу ердан иш таклиф қилишди, мен рози бўлдим.
— Биз иккаламиз бирга тушлик қилмоқчи эдик, — де‑
ди у. Марваннинг овози жиддийлашди ва кескин янгра‑
ди. — Мен сени кутганимча ўша ерда бир соат ўтирдим. Ва ниҳоят, уканг келиб сенинг кетиб қолганлигингни
айтди.
— Менинг укам буни сизга жуда бошқача тарзда етказган.
— Сен мен билан хайрлашмадинг ҳам, хат ҳам қол‑
дирмабсан, — деди Марван, — индамай қочиб қолибсан.
— Мен шундай қилсам, яхши бўлади деб ўйладим, — деди Рания. — Сиз тушунишни истамаган нарсаларга мен шундай тарзда ўзимни ишонтиришим мумкин эди.
— Эҳтимол, сен ҳам буни бошқача қилишинг мумкин эди-ку, — деди Марван.
— Бўлиши мумкин, — деб розилик билдирди қиз. — Мен сизни хафа қилгим келмади.
— Лекин сен мени хафа қилдинг.
— Марван, мени кечиринг. Мен ҳақиқатдан ҳам афсусдаман. Лекин сизнинг бу ерга келишингиз хато бўл‑
ган.
— Яна кимга ёрдам сўраб мурожаат қилишни мен билмадим.
— Ишларингиз шунчалик жиддийми?
— Сен яраланган жойимни кўргансан.
— Ким қилди буни?
— Билмадим. Мен то кучимни йиғиб, нималар содир бўлаётганини билмагунимча, бирор жойда беркиниб ёти‑
шим керак.
— Аммо бу ерда эмас.
— Нега? — деб сўради Марван. — Мен сенга ҳалақит бермайман. Бу фақат вақтинчалик.
— Йўқ, — деди Рания бош чайқаб. — Бу жуда хавфли ва ...
— Хўш, нима бўлибди? — сўради Марван. У Рания деб айтишини жуда яхши биларди.
— Марван, илтимос қиламан, сизга буларни айтишим‑
га мажбур қилманг.
— Айтишингни хоҳлайман.
— Илтимос қиламан, Марван.
Марван қаттиқ туриб талаб қилаверди. Қизнинг кўзлари ёшга тўлди.
— Марван, мен сизни севаман, — деди у, — аммо сиз хоҳлаганингиздек эмас. Мени кечиринг. Илтимос қиламан, буни тинч қўяйлик.
Марван астагина бошини эгди ва бурчакда жимгина ўтирган Лайлога кўзи тушди. Унинг ҳам кўзлари ёшга тўла эди. У бор кучини йиғиб ўрнидан турди, нарсаларни йиғиштирди ва эшикка яқинлашди. Сўнгра қайтарилиб биринчи севгилисига қаради.
— Мен умид қиламанки, сен Рания, ўзинг излаётган одамни топасан, — деди Марван юмшоққина. — Сен бахт‑
ли бўлишга ҳақлисан. Энди сени бошқа чалғитмаслик‑
ка ваъда бераман.
Кўз ёшлардан Раниянинг кўзлари қизариб кетган, лаблари титрарди. Марван қизга бошқа азоб-уқубатлар етказишни хоҳламасди.
— Менга биринчи ёрдам кўрсатганинг учун раҳмат, — деб айта олди Марван.
Бироз кутиб тургач, у эшикни очди.
— Марван, энди қаёққа борасиз? — бирдан сўради қиз.
— Бу қандайдир маънога эгами?
— Мен учун — ҳа, — деб жавоб қилди қиз.
— Билмадим, — деди Марван. — Эҳтимол, Мисрга, Яқин Шарққа — хуллас, бу ердан анча узоқроққа.
Марван секингина эшикни ёпиб чиқиб кетди.
Guvoh 19-bob D-McDowell. Kitob O'zbek tilidagi yaxshi Audiokitob Online
