20-Боб - Гувоҳ. Ўзбек тилида Аудио китоб Онлайн
Соат тўққизларга яқин Марван Рания яшаётган хонадон биносидан чиқди ва қоронғуликка йўл олди. Энди у қаерга бориши мумкин? Бу мамлакатда у ҳеч кимни билмайди. Меҳмонхонага боришдан у қўрқади. Марваннинг тахмин қилишича, изқуварлар аллақачон унинг изига тушганлар ва уни Мароккода излаётган бўлишлари эҳтимолдан ҳоли эмас.
Гарчанд унинг иситмаси 39 даражага тушган бўлса-да, у ҳамон совуқдан титраб–қақшарди. Ҳамма бўғинлари оғригани камлик қилгандай, ҳозирда унинг қалби ҳам азоб чекарди. Раниянинг ҳузурига бориб у катта хатога йўл қўйди. У нега ўйлаб кўрмай бундай йўл тутди? Сўнгги олти ой давомида у айнан шуни тан олгиси келмай юрарди: Марван танлаб олган ҳаёт тарзи унга қимматга тушди — у севган қизидан айрилди. Қолган нарсаларнинг энди унга қандай қизиғи бор?
Умид ва ишонч уни тарк этди, шу билан бирга, изқуварлардан қочиб қутилиш истаги ҳам. Марванни ёмон хаёллар чулғаб олди: у ўзининг жонига қасд қилиб йўқликка ғарқ бўлишни, шу тарзда барча азоб-уқубатлардан қутулишни ўйлади. Бироқ у Марванга қўлидан келган ёр‑
дамини кўрсатишга ошиқаётган укасини эслади. Марван учун бу дунёда укасидан бошқа дўст ва яқин киши йўқ. У ҳеч қачон Рамини ташлаб кетолмайди. Ота-онаси бундай қилгани учун уни асло кечирмаган бўлардилар, нима бўлган тақдирда ҳам Марван ҳеч қачон уларнинг хотирасига хиёнат қилмайди.
Нима қилиш керак? У қўним топишга жой, ёрдам сў‑
рашга бир инсонни изларди. Вақт эса тобора ўтиб борарди. Уни қидираётган бўлишса керак. Ўйламай қўйилган бир қа‑
дам мудҳиш оқибатларга олиб келиши мумкин.
Марван ижарага олинган машинани эслади. У маши‑
нани излаб топди, Раниянинг уйидан бир неча километр узоқликка ҳайдаб олиб борди ва калитни юкхонасида қолдирганича қоронғу кўчада уни ташлаб кетди. Сўнг бир таксини тўхтатиб аэропортга йўл олди. У ердаги автоматдан Марван бошқа кишининг номига олинган карточкаларнинг биридан фойдаланиб, укасига қўнғироқ
қилди.
— Рами, бу мен, Марванман. Уйингга қўнғироқ қи‑
лаётганим учун мени кечир.
— Ака, сиз нима қиляпсиз? — таажжубланиб сўради Рами. — Мен сизга уяли телефондан қўнғироқ қилинг деб айтган эдим–ку!
— Биламан, аммо вақтим жуда зиқ.
— Қолаверса, сиз бирор жойда уч кун беркиниб ётишингиз лозим эди. Ҳали бир кун ҳам ўтмади–ку.
— Мен уйга қайтишим керак.
— Нега? Нима юз берди?
— Бу жуда узун тарих, — деди Марван.
— Қандай қилиб узун бўлиши мумкин, агар сиз у ер‑
да ярим суткадан ортиқ турмаган бўлсангиз?!
— Мен ҳозир бу ҳақда гапиролмайман, — деди Мар‑
ван. — Менга билет буюртир.
— Йўқ, — деди Рами. — Ҳозир Бейрутга қайтишингиз унчалик яхши фикр эмас.
— Нега?
— Чунки бу жуда хавфли.
— Мен бу ерда қола олмайман. Европага ҳам қайтиб боролмайман. Эҳтимол, Сан-Паулага борсаммикан?
— Жуда қизиқ, — деди Рами хорғин овозда.
— Нима учун йўқ? — сўради Марван. — Мен Клодеттни топишда ёрдамлашаман.
— Бу билан бошқа одамлар машғул.
— Балки, Штатларга кетсам-чи?
— Сизга виза беришмайди.
— Қоҳирага-чи?
— Нега энди Қоҳирага?
— Нимага Қоҳира бўлиши мумкин эмас?! — Марван аэропортдан чиқиш эшиги олдида бир неча марокашлик по‑
лициячилар йиғилиб турганини кўриб қолди. — У ерда мен ўн тўрт миллион аҳоли орасида йўқолиб қолишим мумкин.
— Мен барибир тушунмаяпман, — деди Рами. — Нега сиз Касабланкада қола олмайсиз?
— Қола олмайман деб айтдим–ку сенга, — жавоб берди Марван.— Кейинроқ сўзлаб бераман.
— Яхши, унда мен сизга Қоҳирага билет буюртма қи‑
ламан. Сиз қачон учмоқчисиз?
— Ҳозироқ.
— Нима деганингиз “ҳозироқ”? Сиз ўзи қаердасиз?
— Аэропортдаман.
— Аэропортдамисиз? Бир дақиқа тўхтаб туринг.
— Нима бўлди?
— Француз телевидениеси орқали янгиликлар кўр‑
сатмоқдалар.
— Нима демоқдалар?
— Марселда машина ва таксичининг жасадини то‑
пишибди, — деди Рами.
— Яна нима? — сўради Марван. — Мен тўғримда ёки Марокко ҳақида бирор нима дейишяптими?
— Йўқ, — деди Рами. — Айтишларича, полиция маълу‑
мотларни йиғмоқда ва ҳали ҳеч қандай изга тушмабдилар.
— Ғирт ёлғон, — деди Марван. — Улар аллақачон менинг изимга тушганлар. Мен зудлик билан бу ердан кетишим керак.
— Ака, сиз тўғри айтасиз. Буюртмани кимнинг номи‑
га берай?
— Тарик Жамил номига.
— Хўп бўлади, — деди Рами. — Яна қандай камчилик бор?
— Мен тўхташим мумкин бўлган жой керак.
— Меҳмонхонадан ўрин керакми?
— Йўқ, бу жуда хавфли, — полициячилар осонликча мени топиб олишлари мумкин.
— Унда нима қилай?
— Бирор квартира топгин, Рами.
— Квартирами? Сиз у ерда қачонгача бўлишни режа‑
лаштирдингиз?
— Ҳозирча аниқ айта олмайман. Эҳтимол, бир неча кун яшаб турарман.
— Наҳотки?
— Нима бўпти? — сўради Марван. — Мен уйга қай‑
тишим ва Клодеттни излашим керак эмаслигини сени ўзинг айтяпсан. Унда яна қаерга боришим мумкин?
Рами индамади.
— Менга квартира топгин, иложи борича тезроқ, қанча бўлишидан қатъий назар, — гапини давом эттирди Марван. — Кейин менга “Federal Express” орқали уяли телефон, бирозгина пул ва визит карточкалари жўнатгин.
— Визит карточкалар?
— Ҳа, нуфузли кўриниш учун.
— Қандайларидан?
— Билмадим, — деди Марван. — Майли, мен компью‑
терлар сотувчиси бўлай ёки консультантми, шунга ўх‑
шаш. Компания номини ва логотипини ўйлаб топгин. Сайт ҳам очгин.
— Сиз хазиллашяпсизми?
— Ҳой-й, — деди Марван, — сен менга ука эмасми‑
сан?!
• • •
Соат 11.30 да Марван соат 00.05да “Иджипт Эр” 848 рейс билан аэропортдан учиб кетувчи самолётга ўтирди. Соат 7.05 да Қоҳирада эди. У ҳамон қутилиб чиқиб кетганига ишонмасди.
Ҳеч ким уни тўхтатмади. Ҳеч ким бирорта савол ҳам бермади. Марваннинг ўйлашича, ҳеч ким унинг кетидан тушмади. Нимага? Бу тузоқми ёки самоларнинг ҳадясими? Лекин тузоққа ўхшамади. Нега Худо уни ҳамма нарсадан — муваффақиятли ишидан, яхши кўрган қизидан маҳрум этиб, сўнгги кунларда бир неча марта унинг ҳаётини хавф остига қўйиб энди мурувват кўрсатмоқда? Бу тушунарсиз, аммо Марван бирор имкониятни қўлдан чиқармайди.
Ҳозирда у энди нима қилишини ўйлаши керак. Аввалам бор, у эндиликда Тарик Жамил эканлигини эсда сақлаши лозим. Унинг паспорти ва чиптасида худди шундай деб ёзилган. Шу номга у квартира олади. Бу исмга у кўникиши керак. У ўзи ҳақида Тарик Жамил сифатида ўйлаши керак. Ва унга мос келадиган афсона керак.
Аэропорт залидаги оломонни итариб ўтиб, у виза учун ҳақ тўлади ва таксида “Шератон” меҳмонхонасига кетди. Меҳмонхона аэропортдан бир неча километр узоқда бўлиб, Гелеополисдаги Уруба-Роудда жойлашган эди. У меҳмонхонада қолишни режалаштирмаган. У меҳмонхона‑
да фақатгина бир неча соат бўлади, холос. “Шератон” меҳмонхонасида у бирозгина дам олади, тамадди қилади ва укаси билан олдида турган ишларни гаплашади.
Бизнес-марказда у хизматчини топди.
— Хайрли оқшом, — деди уни кутиб олган хизматчи. — Хуш келибсиз! Хўш, хизмат?
— Мен ижарага компьютер олмоқчи эдим.
— Сиз бизнинг меҳмонхонамизда тўхтадингизми?
— Йўқ, мен бу ерда учрашув белгилаганман, мен эса лэптопни олмабман, бир почтани кўришим керак эди.
— Яхши, — деди клерк. — Сиз компьютерни қанча вақтга олмоқчисиз?
— Тахминан, бир соатга.
— Яхши, жаноб. Илтимос, ушбу бланкани тўлдиринг. Сизнинг исмингиз?
— Тарик Жамил.
— Жаноб Тарик, сиз кириш карточкасини сотиб оли‑
шингиз керак.
— У қанча туради?
— Бир соатлиги 45 фунт.
— Сизлар “Visa” карточкасини қабул қиласизларми?
Бир неча дақиқадан сўнг Тарик апельсин шарбатини ич‑
иб холлнинг бурчагида ўтирарди. У компьютер орқали Ин‑
тернетга кирди ва маълумотларни алмашиш тизимини очди.
— Рами, сен бормисан?.. Бу мен, Тарикман... Мен ман‑
зилга етиб келдим.
Бироз вақтдан сўнг экранда жавоб пайдо бўлди:
— Худога шукур... Ишларингиз жойидами?
— Ҳа, яхши етиб келдим... Квартира бўляптими?
— Бўлгандай.
— Яъни?
— Мен бир квартира топдим, аммо у ерда анчадан бери ҳеч ким яшамаган экан... Уй хўжайинининг гапига қараганда, уйни тозалаб тартибга солиш керак экан. Агар сиз рози бўлсангиз, бугуноқ боришингиз мумкин.
— У ерда нималар қилиш керак экан?
— Йиғиштириб, баъзи бир жойларини бўяш керак экан. Ўзим кўрмаганлигим учун бошқа ҳеч нарса деёлмайман.
— Квартира қаерда жойлашган экан?
— Гелиополисда, аэропортга яқин экан.
— Жуда яхши... Мен ҳозир “Шератон”даман.
— Уйнинг хўжайини сизга маъқул бўлган пайтда квар‑
тирада кутиб олади. Уйни бирор кишига ижарага бераётганидан у ниҳоятда хурсанд бўлса керак.
— Тўлов ҳар ойдами?
— Йўқ, — деб ёзди Рами. — Хўжайин иложи борича уйни ҳеч бўлмаганда, ярим йилга топширмоқчи.
— Укажон, бўлмаса уйнинг хўжайинига айтгин, олди‑
нига биз бир ойга нақд пул тўлаймиз ва ремонт қилма‑
гунча шартнома тузмаймиз, таъмир охирига етгач олти ой ҳақида ўйлаб кўрамиз.
— Бўлади.
— Яхши, яна нима?
— Монте-Карлода сизнинг ишингиз билан ким шу‑
ғулланаётганлигини билдим.
— Ким экан?
— Улар икки киши: Жан-Клод Годдар... Ниццеда тавал‑
луд топган, Монакода ўсган... 36 ёшда... катта детектив... ақлли... яхши ном чиқарган, ҳурматга сазовор бўлган инсон... оилали, бир қизи бор. Бошқаси — Марсель Лемье... 62 ёшда... Греноблда туғилган, Нормандияда катта бўлган. Ҳозирда Парижда қотилликлар бўлимининг бош детекти‑
ви... мамлакатда энг зўр детектив ҳисобланади... баъзилар‑
нинг гапларига кўра, Европанинг энг зўр детективлари‑
дан бири. Бир нечта катта ишларни очиб ташлаган... икки марта ажрашган... болалари йўқ.
— Улардан қайси бири Мароккога кетибди?
— Сиз қаердан биласиз?
— Инстинкт.
— Лемье — мана ҳозир қўниши керак.
— Годдар-чи?
— Марван, у мени сўроқ қилгани шу ерга келмоқда.
— Хазиллашяпсанми?
— Агар шундай бўлсайди.
— Рами, тезроқ қочиб кет, — улар сени тутиб ол‑
масликлари керак, айниқса, ҳозир.
— Йўқ, Марван, иложим йўқ. Мен ҳозирда барча иш‑
ларни ўзим бошқармоқдаман.
— Сен бошқа жойдан туриб бошқарсанг-чи? Сен ахир олдин шундай қилган эдинг–ку.
— Хўп, мен қаерга кетишим керак?
— Бизнинг ходимларимиз Ироқда “Эксон-Мобил” ком‑
паниясини қўриқлаш билан шуғулланмоқдалар...
— Сиз ақлингизни еб қўйибсиз! — деб ёзди Рами. — Монте-Карлодан келган қандайдир полициячи билан уч‑
рашмаслик учун Ироққа бориш?!
— Ҳа, — жавоб берди Тарик. — Агар Годдар сени топиб ўзига керакли бўлган нарсаларни билиб ололмаса, қонунга хилоф равишда ишга тўсқинчилик қилган ва тер‑
гов жараёнини қийинлаштирган, деб сени айблашади. Годдар сени қамоққа олиб мамлакатдан чиқариб юбора‑
ди. Сенга нима бўлишини Худонинг ўзи билади... Бунга
йўл қўйиб бўлмайди.
— Агар Годдар орқамдан Боғдодга борса-чи?
— Бормайди, — деб ёзди Тарик. — У ўзининг ҳаётини хавф остига қўймайди.
Guvoh 20-bob D-McDowell. Kitob O'zbek tilidagi yaxshi Audiokitob Online
