Гувоҳ (Джош Мак-Дауэлл) 28 bob

28-Боб - Гувоҳ. Ўзбек тилида Аудио китоб Онлайн

Телефон жиринглади, инспектор Годдар биринчи жиринглашданоқ телефон гўшагини кўтарди.
— Колетт, илтимос, Рания Фаваз тўғрисида қўшимча маълумотлар топдим, деб айтинг, — деди у Бейрут аэро‑
портида чипта олиш учун навбатда турар экан. У Мароккога бугун учиб кетишни режалаштирган. — Телефон рақами, турар жойи — мен ишни бошлашим учун нима бўлса ҳам.
— Мен унисини ҳам, бунисини ҳам топдим, — деди Дюваль.
— Офарин! — Годдар хурсандлигидан бақириб юбо‑
ришига сал қолди. — У Рабатдами?
— Йўқ, Касабланкада.
— Шундай денг! Қаерида? — Годдар манзилгоҳни даф‑
тарчасига ёзиб олди. — Унинг расми ҳам борми?
— Ҳозиргина олдим.
— Расмни менинг телефонимга зудлик билан жўнатинг.
— Яхши.
— Баракалла, Колет. Сиз жуда яхши ишлабсиз. Марокко полицияси билан сиз боғланмадингизми?
— Йўқ, маълумотларни сиз биринчи бўлиб эшитишни хоҳласангиз керак, деб ўйладим.
— Яхши. Сиз Ранияни қандай топдингиз?
— Телефон компания орқали, — жавоб берди Дю‑
валь. — Энг қийини уни топишга рухсат берувчи шахсни излаш бўлди, албатта, мен ўзимни таништираётган одам эканлигимни тасдиқлашим ҳам. Қолгани унчалик қийин эмас эди.

— Баракалла, — деди Годдар яна бир бор. Омади келганига ўзининг ишонгиси келмасди. — Хўп, мен Скелет‑
га қўнғироқ қиламан. Ҳозирча эса Рания тўғрисида имкон қадар кўпроқ маълумотларни йиғишга ҳаракат қилинг. Сўнг‑
ги пайтларда у кимларга қўнғироқ қилган, қаерда ишлай‑
ди, унинг қўшнилари ким, эҳтимол, бирортаси билан у ижа‑
рада турар, қандай машина ҳайдайди, илтимос, ҳаммаси‑
ни билиб қўйинг. Ҳозирча Марокко полициясини аралаш‑
тирмасликка ҳаракат қиламиз. Юридик сансалорликсиз иш тутамиз.
• • •
10 дақиқадан сўнг инспектор Лемье Годдар билан суҳбатлашишни тугатди ва телефонига келган хабарни
ўқиб чиқди. Демак, Жан-Клод ўзининг малласоч ёр‑
дамчи қизи билан алланималарнидир топишга муяссар бўлишибди. Уларнинг бундай иш қилиши кимнинг ҳаёли‑
га келибди.
“Вазият кўнгилдагидек бўляпти”, деб ўйлади Лемье. Марван Фавазнинг уйида беркиниб ётган бўлса керак (шундайлиги аниқ), ёки Марван қаердалигини у билади, биз унинг изига тушишимизга ёрдам беради. Ҳар ҳолда Раниянинг олдига имкон қадар тезроқ етиб бориш керак. У “Хилтон”дан югуриб чиқиб, машинага ўтирди ва Рабат‑
дан орқага — Касабланкага шошилди.
Лемье керакли бинога етиб борганда, қоронғи тушиб қолган эди, қоровул столга бошини қўйганича мудрарди. Лифт эшикларининг очилиб ёпилиши яшовчиларни безовта қилмаслиги учун, Лемье зина бўйлаб еттинчи қаватга кў‑
тарилди.
Лемье нафази бўғзига қисилиб еттинчи қаватга кўта‑
рилганда қаватда ҳеч ким йўқ, сукунат ҳукм сурарди. Пистолетни чўнтагидан чиқариб, устига глушителни ўр‑
натди. У қуролни ҳар эҳтимолга қарши тайёр қилиб олди.

У 701–хонадонни топди ва икки марта тақиллатди. Ич‑
каридан ёшгина аёлнинг овози келди:
— Ким у?
Бу Фавазми? Марван шу ердамикан? Марван ҳеч қа‑
чон Лемьенинг овозини эшитмаганлигини у биларди. Аммо барибир зийрак туриш лозим, чунки эшик орқасида қотиллиги учун қўлга тушиб қолмаслик мақсадида қу‑
ролланган Марван беркиниб турган бўлиши мумкин.
— Сиз спутник телевидение ўрнатиш масаласида мурожаат қилганмидингиз? — сўради Лемье. Сўнгги соатда унинг бўлими томонидан йиғилган маълумотлар ҳақиқат‑
га мос келарди. Нима учун Годдарнинг одамлари буни ўзлари амалга оширишмаганига Лемье таажжубланди.
— Ҳа, — деб жавоб берди аёл, — ҳозир, бир дақиқа.
Эшикнинг қулфи ва занжили очилаётганини Лемье эшитди. Ниҳоят, эшик ҳам очилди. Эшикдан қараб турган қиз, шубҳасиз Рания Фаваз. У Годдар юборган расмга жуда ўхшар эди.
Лемье фурсатни бой бермай, зудлик билан эшикни итарди, Ранияни қўлидан ушлаб орқасига қайирди ва бўй‑
нидан маҳкам тутди, қўлидаги пистолетни унинг бошига тиради.
— Марван Аккад қани? — сўради у. — Ҳозироқ жавоб бер!
— Вой-й-й! Қўлим оғриди! — бақирди Рания. — Сиз ҳозир қўлимни синдирасиз!
Лемье бунга аҳамият бермади.
— Марван! Ранияни мен тутиб турибман! — бақирди Лемье. — Агар сиз уни тирик кўришни хоҳласангиз, қурол‑
ни полга ташланг ва қўлингизни тепага кўтарганча чиқинг!
— Марван бу ерда йўқ, — деди Рания оғриқдан афтини буриштириб. — У йўқ. Марван бу ерда йўқ!
— Фаваз хоним, мен сизга ишонмайман. Севикли ёрин‑
гизни қутқариш учун сиз ёлғон гапиряпсиз.

— У менинг севикли ёрим эмас. Ҳеч қачон шундай бўл‑
маган ҳам. У бу ерда йўқ.
Қизнинг гаплари ишонарли, аммо Лемье ўз ҳаётини
хавф остига қўйишни истамади. Қизнинг бошига пистолет‑
ни қаттиқроқ тираганича, хонадоннинг ичкарисига судраб кирди. У бирма–бир қўшни хоналарни, омборларни айла‑
ниб чиқди. Кроватларнинг тагларини, бурчакларни, ван‑
на хонани синчиклаб текширди. Марван уни пойлаб турма‑
ганига ишонч хосил қилгач, Лемье сал енгил тортди.
— Марван бу ерда йўқ деб мен сизга айтдим–ку, — деди Рания, улар ҳамма жойни қараб чиққанларидан
кейин.
Лемье бориб кириш эшигини ёпиб келди.
— Овозингни ўчир! — деб бақирди Лемье ва қизни пистолетнинг дастаси билан юзига туширди. Қиз йиғлаган‑
ча, полга йиқилиб тушди. Раниянинг ёрилган лабидан қон оқди. — Хўп, ҳозир Марван бу ерда йўқ, аммо у шу ерда бўлган!
— Сиз кимсиз? — қўрқувдан титраб сўради Рания. — Сизга мендан нима керак?
— Фаваз хоним, бу ерда саволларни мен бераман, — деди Лемье эгилиб пистолетни яна қизнинг бошига тирар экан. — Мен сиздан яна бир бор сўраяпман, ўйлаб жавоб беринг: яқиндагина Марван Аккад сизнинг уйингизда бўлганми?
— Ҳа, бўлган, — деди қиз ниҳоят оғриққа чидамай.
— Унга нима керак экан?
— Марван шу ерда қолмоқчи эди, мен йўқ дедим.
— Нима учун бу ерда, меҳмонхонада эмас?
— У ярадор эди. Унга ёрдам керак бўлган.
— Сиз унга ёрдам бердингизми?
— Мен — ҳамшираман.
— У сизни севади.
Рания ҳеч нима демади.

— У сизга май ойида турмушга чиқишни таклиф қилган, шундайми?
— Ҳа, шундай.
— Демак, у сизни севади.
— Ўйлашимча, ҳа.
— Сиз уни севмаганмисиз?
— Мен унга йўқ деганман.
— Бу — уни севмаслигингизни англатмайди. Ахир Марван сизнинг олдингизга келди. У ёрдам сўраб мурожаат қилиши мумкин бўлган одамлардан у сизни танлаган.
— Ўйлашимча, шундай.
— Эҳтимол, Марван: “Рания мени ҳали ҳам севади”, деб ўйлаган бўлса керак?
— Бўлиши мумкин.
— Оғир дақиқаларда у сизга мурожаат қилган. Унга ўқ тегиб ярадор бўлганми?
— Ҳа, шунга ўхшайди.
— Сиз эса уни ҳайдаб чиқардингиз?
— Мен унинг ҳаётига аралашмоқчи эмасман.
— Қотилнинг ҳаётигами?
— Мен бундай деганим йўқ, — деди Рания жаҳли чи‑
қиб.
— Буни айтишингиз шарт эмас.
— У қотил эмас, — деди Рания. — У яхши одам.
— Ҳа, демак, унга турмушга чиқишни нолойиқ билар экансиз-да?
— Биз болаликдан дўст бўлганмиз. Мен у учун ҳамма нарса қилишга тайёр эдим.
— Нега унда унга ёрдам кўрсатмадингиз?
— Мен... мен қўлимдан келган нарсани қилдим.
— Лекин сизнинг уйингизда унинг қолишига сиз ижо‑
зат бермадингизми?
— Мен... мен...
— Сиз унга пул бердингизми?

— Йўқ.
— Сиз унга самолётга билет олишга ёрдам бер‑
дингизми?
— Йўқ.
— Темир йўл станциясига уни олиб бориб қўй‑
дингизми?
— Йўқ.
— Лекин Марван ҳозир қаерда бўлиши мумкинлиги‑
ни, Фаваз хоним, сиз биласиз-а?
Рания полда ғужанак бўлганича ётарди, бутун бадани титрарди, кўзлари тўла ёш ва аранг гапира оларди.
— Йўқ, — деди қиз. — Билмайман.
— Ўйлашимча, сиз ёлғон гапиряпсиз.
— Мен бошқа ҳеч нарса билмайман.
Лемье пистолетнинг предохранителини шиқиллатди.
— Илтимос, менга ишонинг, Марваннинг қаерга кетганлигини мен билмайман.
— Мен учгача санайман, — деди Лемье. — Агар мен ўзимга керак бўлган маълумотни эшитмасам, мен сизни ўлдираман.
— Лекин мен билмайман, — деди қиз. — Онт ичиб айтаман. Агар билганимда эди, сизга айтган бўлардим.
— Балки айтмас эдингиз, — деди Лемье. — Бал‑
ки, ҳақиқатдан ҳам сиз уни севарсиз? Эҳтимол, сиз ўзин‑
гизни қурбон қилиб, унга кочиб кетишга имкон берар‑
сиз?
— Йўқ, яъни, ҳа, мен уни севаман, аммо сизга рост гапиряпман.
— Бир...
— Илтимос жаноб, гапларимга ишонинг.
— Икки...
— Яхши, мен нималарни билсам, ҳаммасини сизга айтаман. Лекин мен кам нарса биламан. Фақат илтимос, мени ўлдирманг.

Лемье индамай, қуролни қизнинг бошига тираганича қараб турди. Сўнгра деди:
— Яхши, мен кутяпман.
— Марван қаерга боришини билмаслигини айтди, — деди қиз шошиб, — мен эса унинг гапларига ишондим.
— Фаваз хоним, у айнан нима деди?
— У... эҳтимол... “Мисргами, ёки бўлмаса, бу ердан узоқроқ бўлган Курфазнинг бирор мамлакатига кетмоқчи эди.” ...Бу билганларимнинг ҳаммаси.
— Ишончингиз комилми?
— Ҳа, — деди қиз. — У бошқа ҳеч нарса демади.
— Марван бу ерда бўлганини яна ким билади?
— Менинг ўзим.
— Ота-онангиз–чи?
— Йўқ.
— Дўстингиз?
— Йўқ.
— Хонадошингиз ёки қўшнингиз?
— Йўқ, — деб ёлғон гапирди Рания, токи Лемье Лайло ҳақида билиб қолмаслиги учун, — фақат мен. Бўлди, мен бошқа ҳеч нарса демайман. Илтимос, менга ишонинг.
Лемье яна бироз пауза қилиб, ўйланди. Қизнинг гап‑
ларига ишонса бўладимикан...
— Хўп, яхши, — деди у. — Ахир, бу унчалик қийин
эмас эди–ку, тўғрими?
Рания енгил нафас олди.
Шу вақт кириш эшиги тақиллаб қолди. Қулф очи‑
либ, хонага қўлларида бир қанча бозорликлар кўтарган Лайло кириб келди. Даҳшат билан у Лемьега ва унинг қўлидаги тўппончага қаради. Қўрқувдан ранглари оқариб кетди.
— Рания, нима бўлди? — сўради у қалтироқ овозда. — Бу Марван билан боғлиқми?
Бу сўзлар қизнинг тақдирини ҳал қилди.
Лемье икки марта ўқ узди. Ўқ овозини ҳеч ким эшитмади. Лайло полга йиқилди. Сўнгра Лемье Рания томон ўгирилди ва яна икки марта унга қарата ўқ отди.