Гувоҳ (Джош Мак-Дауэлл) 30 bob

30-Боб - Гувоҳ. Ўзбек тилида Аудио китоб Онлайн

Шанба куни эрталаб Тарикнинг телефони жиринглади, аммо у эътибор бермади. У Далияга нонуштани ётган ўрнига олиб келиш билан машғул эди. Бир соатдан кейин телефон яна жиринглади. Бироқ бу сафар Тарик душда эди, шунинг учун телефон жиринглашини эшитмади. Бир соат ўтгач, ҳеч ким йўқ хонадонда яна телефон жиринглади. Тарик Далия билан яна бир кунни бирга ўтказиш учун кетишган эди. Рамия шундай сўнгги янгиликларни унга етказа олмади.

Мана, қиш фасли ҳам кириб қолди, аммо Тарик Жамил ва Далия Нурнинг ишқий саргузаштларининг айни, баҳордаги Нил дельтаси каби, гуллаб-яшнаган пайти. Душанбанинг салқин тонгида нонуштадан кейин улар 185-метр баландликда жойлашган Қоҳира минорасига кўтарилдилар. Бир-бирларининг қўлларидан маҳкам ушлаганларича, улар пастда чўзилган шаҳарга қараб турардилар, ким кўпроқ диққатга сазовор бўлган жойларни топишга мусобақалашардилар. Улар тезлик билан Миср музейини, Қўрғонни, Рафик Али ва Ибн Тулун масжидлари‑
ни аниқладилар. Қолганларини — кўплаб меҳмонхоналар, кўпқаватли иморатлар ва марказий офисларни, туман ғира-ширасида зўрға аниқладилар.
— Сиз пирамидаларнинг олдида қачонлардир бўлганмисиз? — сўради Далия.
— Мен буни тан олишга уяламан, — жавоб берди йигит, — аммо бўлмаганман.
— Мен ҳам бўлмаганман! — деди қиз. — Келинг, ўша ерга борамиз! Мен уларни жуда ҳам яқиндан кўрмоқчиман ва саҳро бўйлаб туяларда юрмоқчиман!

— Сен туяларни миниб юришни назарда тутяпсан‑
ми? — тушунмай сўради Тарик.
— Йўқ, мен елдай учириб юрмоқчиман! — жавоб бер‑
ди қиз. Унинг кўзлари ёниб турарди.
Тарик қизнинг қувватидан ва ҳаётга бўлган эркидан ҳайратланарди. Бу уни тетиклаштирар ва руҳлантирарди. У елкасини қисиб деди:
— Хўп, пойга бўлса, пойга-да!
Улар йўлдан такси тўхтатдилар ва Гилзага жўнадилар. У ердан улар Хеопс пирамидасига тушдилар. Улар мақбара залида турар эканлар, бу мақбара қачонлардир қанчадан–қанча бойликларни сақлаганлигини кўз олдиларига кел‑
тирдилар. Сўнгра улар бир йўлбошчи билан икки туяни ижарага олдилар ва саҳрога йўл олдилар. Энди улар, На‑
жиб Махфуз ўлимга қанчалик яқин бўлгани ҳақида ҳам, Тарикнинг ота-онаси ўлгани тўғрисида ҳам, автоҳалокат ҳақида ҳам, Тарикнинг гапига кўра, автоҳалокатда олган унинг жароҳатлари тўғрисида ҳам бошқа гапиришмас эди. Ҳозирда Годдар, Лемье, Маонте-Карло ва Рафик Рэм‑
зилар ҳақида ҳам эслашнинг кераги йўқ. Тергов, суд ва эҳтиёт бўлиш ҳақидаги фикрлар қаергадир узоққа кетди. Улар севишган ошиқу машуқлар сингари ҳаётдан лаззат олардилар. Тарик учун эса бу — жазирама иссиқда бир қултум совуқ, роҳатбахш сув ичгандай эди.
— Гаров ўйнайман, мен биринчи бўлиб сфинкс олдига етиб келаман! — деб бақирди унга Далия. — Ким гаровни бой берса, ўша кечки овқат пулини тўлайди!
Миниб олган туяни ҳипчин билан бир урди-да, Та‑
рикни ортда қолдириб, қумтепалардан туяни учириб кет‑
ди.
Тарик ундан қолгиси келмай, қизнинг орқасидан қувиб кетди. Уларнинг йўлбошчиси хавотирланиб, улардан норо‑
зи бўлганича, орқаларидан бақириб қолди. Далия худди бу‑
тун ҳаёти давомида пойгаларда иштирок этгандай, олдин‑

да елиб кетарди. Унинг қора, елкасига тушиб турган узун сочлари ҳилпираган байроқ каби орқасида учиб кетарди. Қиз Тарикни тахминан қирқ-эллик метрга орқада қолдирди. Бироқ йигит ҳам жангсиз таслим бўлмоқчи эмас. Туяни биқинларидан оёғи билан қаттиқроқ ниқтаб, у ҳам тезлик‑
ни ошира бошлади.
Улар қумтепаликка кўтарилиб, бошқа томондан пастга тушишди, кейин бирин-кетин яна бир нечта тепаликни босиб ўтишди. Мана, Далия сўнгги тепаликка кўтарилиб кўздан ғойиб бўлди. Фақат бир неча дақиқага холос, чунки Тарик уни қувиб етиб олди.
Далия унга алланималар деб бақириб, куларди. Қизнинг ҳатти– ҳаракатлари Тарикни ғалабага эришишга ундади. У имкон қадар ўзининг уч ёшли туясини олдинга бошлаш‑
га уринарди, аммо натижасиз. Анча олдинга ўтиб кет‑
ган Далия сфинкс олдида турган саёҳатчилар билан тенг‑
лашди. Саёҳатчилар ниҳоятда қўрқиб кетдилар. Маррага биринчи бўлиб етиб келган Далия нафасини ростлаб олиш учун уловини орқага бурди.
Қиз кўзларидан ёш чиққунча кулди. Йигит ҳам хурсанд эди, бирдан уни шундай ҳис-туйғу чулғаб олдики, аввал бундай туйғуни Тарик фақат Ранияга нисбатан ҳис этган эди.
— Менга бирор нима сотиб олиб беринг! — деди қиз улар қучоқлашаётганларида.
— Бирор нима сотиб олиш? — сўради у гап нимадалиги‑
ни тушунмай. – Нима, масалан?
— Билмадим, — кулиб юборди қиз Тарикни қаттиқроқ қучоқлаб ва бўйнидан ўпиб. — Бирор ажойиб, алоҳида, мен эслаб қоладиган нарса бўлсин. Сиз бирдан ғойиб бўл‑
ганингизда, мен сизни бошқа кўрмаганимда, токи шунга қараб сизни эслаб юрайин.
— Сен нималар деяпсан? — сўради Тарик. — Нега сен бундай ўйлайсан?

— Ахир, эркаклар айнан шундай йўл тутадилар, — де‑
ди Далия, — ўзларига керак бўлган нарсани оладилар-
да, бирдан, кутилмаганда кўздан ғойиб бўладилар.
Унинг кўзлари ёниб турарди, аммо унинг сўзлари — хазиллашиб айтган бўлса-да, нишонга аниқ тегди. Тарик олов билан ўйнашаётганини тушунди. Кимдир қизни яқ‑
индагина ниҳоятда хафа қилган, энди эса Тарик ҳам ун‑
га ғам-қайғу етказишга жуда яқин турибди. Ҳа, қиз ҳо‑
зир Тарикнинг ихтиёрида, аммо у йигитнинг қўлида ўйин‑
чоқ бўлишни ва у билан кўнгилларига келганини қилиш‑
ларини хоҳламайди. Аммо бу муаммо билан шуғулланиш‑
га ҳозир унинг вақти ҳам, истаги ҳам йўқ.
Тарик қизга нисбатан қандай туйғуларни ҳис этиши‑
дан қатъий назар, у билан узоқ вақтга қололмайди–ку. Бу‑
нинг имкони йўқ. Бир неча кундан, ҳафтадан ёки ойдан
кейин Рамия унга қўнғироқ қилиб, унинг изига тушишга‑
нини айтгудек бўлса, Марван йўқ бўлиши керак. Ва у “бир‑
дан, кутилмаганда кўздан ғойиб бўлади”.
Агар Тарик Далия билан фақатгина бир кечани ёки дам олиш кунларини ўтгазадиган бўлса, унда осонроқ бўлар‑
ди. Аммо бахтга қарши, қизнинг ўзига нисбатан ҳис-туй‑
ғулари борлигини ва бу Тарик учун катта аҳамиятга эга эканлигини у тушунди. Бу қизда унга ёқадиган қандай‑
дир хислатлар мавжуд, шунинг учун у Далиянинг кўнгли‑
га озор бермоқчи эмас.
— Баъзи бир эркаклар шундай йўл тутишлари мум‑
кин, — деди Тарик қизни бағрига босиб ва юзларидан ўпиб. — Фақат мен эмас.