38-Боб - Гувоҳ. Ўзбек тилида Аудио китоб Онлайн
“Риц Карлтон” меҳмонхонаси айвонидан Қизил ден‑
гиз яққол кўриниб туради. Икки кишига мўлжалланган ва пальма дарахти соясида жойлашган стол атрофида Марван Аккад (ёки Тарик Жамил) ўтирибди. Ҳозир кафетерийда навбатда турган Далия Нур тез орада унга келиб қўшили‑
ши керак. Столнинг устида тухум билан сутдан қилинган қуймоқ, мевалар, бир стакан апельсин соки ва қаҳва туриб‑
ди. Лекин Марван айни пайтда овқат ҳақида ўйламасди.
Унинг фикрлари алғов-далғов бўлиб кетган. Юраги тезлик билан дукиллаб урарди. Агар ўйлаб қўйган режани Марван амалга ошира олмаса (муваффақиятнинг эҳтимоллиги бошдан унчалик юқори эмасди), унинг жуда кам варианти ва вақти қолади. У тарвуздан бир парча чақмоқлаб олди, лекин ейишга иштаҳаси йўқ эди.
— Жаноб, — у официантни чорлади, — бунинг ўрнига кофеинсиз кофе мумкинми?
— Албатта, жаноб, — жавоб берди официант. У Та‑
рикнинг олдинги идишини олиб, ўрнига бошқача, ундан салгина кучсизроқ кофе келтириб берди. — Марҳамат қилинг.
Тарик кофега сут ва шакар қўшди. Далия ҳам етиб келди. У қулупнайли ва кўпиртирилган қаймоқ қўшилган вафли олиб келди. Марван ўрнидан туриб қизга стулни суриб берди. Қизнинг кийинишини ва олиб келган нарсаларини мақтади. Унинг гаплари чин дилдан чиқарди, бироқ вақтни чўзаётганини ўзи англади. У қанчалик асабийлашмасин, энди бошқа иложи йўқ.
Тарик қайтиб ўрнига ўтирмади, қизнинг қаршисига мук тушиб, унинг қўлларини ўпди.
— Тарик, сиз нима қиляпсиз? — сўради қиз уялибгина. — Овқатингизни енг. Мен сизни очқагансиз деб ўйлабман.
— Ҳа, — деди йигит, — аммо бу овқатдан ҳам муҳимроқдир.
Далия йигитга хазил билан жавоб бермоқчи эди, аммо у Марваннинг қўлида кичкинагина бахмал идишча ушлаб турганини кўриб қолди. Йигит қутичани очди. Унинг ичида энг нафис ва қимматбаҳо бриллиант тошли узук бор эди. Қиз ҳеч қачон бундай узукни кўрмаган. Унинг юзида қувонч ва ҳаяжонни кўрди, аслида Тарик айнан ундан шуни кутган эди. Бир неча ой олдин бу ҳис-туйғуни у Раниянинг кўзларида кўрмоқчи эди, бироқ унинг ниятлари ўшанда амалга ошмаганди. Унинг орзу-ҳаваслари эндигина амал‑
га ошадиган бўлди.
— Далия, — деб гап бошлади у титроқ овозда, — орадан озгинагина вақт ўтганини мен тушунаман. Аммо мен сени жуда севаман, бутун ҳаётим давомида мен ҳеч қачон ҳеч кимни бунчалик севмаганман. Мен шундай қаттиқ севиб қолишимни тасаввур ҳам қилмаганман. Бу жараён жуда ҳам тез юз бераётганини мен биламан. Балки, шундай ҳамдир. Аммо бу ҳеч қандай аҳамиятга эга эмас. Қолган ҳаётимни сен билан ўтказишни хоҳлайман ва шунга ишонаман. Мен сени дунёдаги энг бахтли аёл қилмоқчиман. Агар сен менинг хотиним бўлишга розилик билдирсанг, мени энг бахтли инсонга айлантирган бўласан. Далия Нур, менга турмушга чиқишга розимисан?
Далия эрталабки қуёш нурларида ярқираб турган бриллиант узукка қарарди.
— Тарик, мен... мен нима дейишни ҳам билмай‑
ман, — деди қиз тутилиб. — Бу чиндан ҳам жуда тез юз берди. Ҳозиргина мен сизга шунча қўполликлар қилдим, менинг оилам ҳақида сўраганингизда, мен сизни жеркиб
ташладим. Нимага сиз менга ўхшаган аёлга уйланмоқчи бўляпсиз?
— Чунки сен — менинг ҳаётимсан, — деди йигит му‑
лойимлик билан, — айнан сен билан бўлиш менинг тақ‑
диримга битилган.
Қиз ўз нигоҳини узукдан олди, уларни йигитнинг кўзларига тикди ва йиғлаб юборди.
— Бу менга айтилган барча сўзларнинг энг зўридир, Тарик, — деди қиз йиғлаганича. — Ҳа, мен сизга турмуш‑
га чиқишга розиман, Тарик Жамил. Бу мен учун фахрдир.
Қиз уни ўпмоқчи эди, бироқ Тарик уни тўхтатди.
— Менинг бир шартим бор, — деди йигит яна Далия‑
ни ноқулай ҳолатга қўйиб.
— Шарт? — сўради қиз ҳеч нимани тушунмай. — Қан‑
дай шарт?
Тарик нафасини ростлаб, деди:
— Сен мени ўзинг билан Иорданияга олиб кетасан. Боргач мени ота-онанг билан таништирасан ва улар би‑
лан сен ҳам ярашиб олишга сўз берасан.
Далиянинг асаблари таранглашди.
— Менимча, бунинг имкони йўқ.
— Биз шундай қилишимиз керак.
Энди Далия чуқур нафас олди ва бош чайқади.
— Ахир мен сизга айтдим-ку, менинг отам — золим, — деб тушунтира бошлади қиз, — сиз масиҳийми ёки йўқ‑
ми, у билишни истайди. Агар сиз “ҳа” десангиз, у сизни соатлаб сўроққа тутади, токи ёлғон гапирмаётганингизни аниқлаш учун. Тарик, сиз менинг ота-онамни билмайсиз, менга ишонинг, сиз уларни умуман билмаганингиз маъқул.
— Мени кечир, Далия. Аммо бу шарт муҳокама қи‑
линмайди.
— Муҳокама қилинмайди?
— Ҳа, — деди гапини тасдиқлаб Тарик. — Мен сенга яширинча уйланмоқчи эмасман, гўёки бу қандайдир ёмон
нарсадай ёки айбдай. Мен сизларнинг бутун оилаларинг номидан сенинг отангнинг дуосини олмоқчиман.
Қиз гапни шу билан якунлагандай, кулиб юборди.
— Сизга муваффақият тилайман, Тарик. Аммо сиз ҳеч қачон отамнинг дуосини ололмайсиз.
— Менга ишонгин, — деди йигит, — отанг билан менинг ўзим гаплашаман.
— Бу сизга нимага керак?
— Шунинг учун ҳамки Далия, оиладан муҳимроқ ҳеч нарса йўқ, — деб жавоб берди Тарик қизнинг юзларини силар экан. — Ота-онамни қайтариш учун мен қўлимдан келган ишни қилардим, менга ишон. Аммо мен учун бунинг асло иложи йўқ. Лекин сен учун бунинг иложи бор–ку, Далия!
— Тарик, сиз нима қилмоқчи бўлаётганингизни тасав‑
вур қилмаяпсиз, — деб огоҳлантирди қиз. — Йўқ, тасаввур қилмаяпсиз.
Эҳтимол, қиз ҳақдир, деб ўйлади Тарик. Аммо нимага рози бўлаётганини қизнинг ўзи тасаввур қилмаяпти. Вақти келиб, Тарик қизга бутун ҳақиқатни сўзлаб бериши керак бўлади — бутун ҳақиқатни. Аммо ҳозир эмас. Олдинига унга қизнинг розилиги керак — унга турмушга чиқиб Иор‑
данияга, Петрга кетиш лозим. Ва фақат ўшандагина ва у ерда — Лемье ва Годдардан узоқда, Клодетт Рэмзи юбор‑
ган қотиллардан кичкинагина шаҳарчада беркиниши мум‑
кин. У Далияга ҳақиқатни қандай етказиш мумкинлиги‑
ни ўйлайди. Ундан олдинроқ бунинг имкони йўқ.
— Бу чиндан ҳам сиз учун муҳимми? — сўради қиз.
Тарик қизнинг кўзларига тикилди ва “ҳа” дегандай бо‑
шини ликиллатди.
— Яхши, — деди қиз ва ниҳоят. — Қачон бормоқчи‑
сиз? Янги йилдан олдин менинг дам олиш кунларим бўлади.
— Йўқ, ҳали унгача жуда кўп вақт бор, — деди Тарик. — Ҳозироқ борамиз.
— Нима, сиз ақлдан оздингизми? — таажжубланди қиз. — Биз ҳозир боролмаймиз.
— Нима сабабдан? — сўради Тарик. — Биз ота-онангга сюрприз қиламиз. Индамай кириб борамиз, мени тушун‑
гин, бу чиндан ҳам зўр. Улар хайрон қоладилар ва сени кўриб турганларидан хурсанд бўладилар. Мен сени олиб борсам, менга тағин “раҳмат” ҳам айтадилар.
— Билмадим, — деб иккиланди Далия. — Бу ҳафта охи‑
рида ва кейинги ҳафта давомида менинг рейсим бор.
— Турмушга чиқяпман деб айтасан уларга, — деди Тарик. — Шу сабабли сенга дам олиш кунлари берилиши лозимми? Шундай кунлардан фойдаланиб қоламиз.
— Мен тушунмаяпман, — деди Далия. — Нега бунчалик шошмоқдамиз? Мен ота-онам билан кўришмаганимга беш ёки олти йил бўлибди. Мен руҳан тайёргарлик кўришим учун яна бир нечта ҳафта кутиб турсангиз бўлмайдими?
— Йўқ, — деб гапида қатъий туриб олди Тарик. — Мен сенга айтдим. Мен сени яхши кўраман ва сенсиз яшай олмайман. Биз бугуноқ нарсаларимизни йиғиштирамиз ва жўнаб кетамиз. Сен остонада пайдо бўлганингда, ота-онанг юзингни ва қўлингдаги ушбу узукни кўриб, қувонишгани‑
ни тасаввур қилгин-да...
У қутичадан бриллиантли узукни олди ва қизнинг қўли‑
га тақиб қўйди. Узукнинг кўриниши жуда ажойиб, жил‑
валаниб турибди. Далиянинг кўриниши ҳам ўзгача. Қиз Тарикка таслим бўлди ва “ҳа” деди.
Guvoh 38-bob D-McDowell. Kitob O'zbek tilidagi yaxshi Audiokitob Online
