39-Боб - Гувоҳ. Ўзбек тилида Аудио китоб Онлайн
Тарик ва унинг қаллиғи тушликка яқин “Риц” меҳмонхонасидан чиқиб кетишди ва Мисрнинг шимолида жойлашган Нувейба шаҳарига таксида йўл олишди. Улар йўлда тушлик қилишди ва Далиянинг қариндош-уруғлари‑
га совға-саломлар сотиб олишди. Кейин улар Иордания жанубидаги Акаба портигача паромга чипта сотиб олдилар. Сув остида қанотлари бўлган кема соат тўртга яқин сафар‑
га жўнади. Улар бир соатча кемада сайр қилдилар. Бироз вақт ўтгач, Тарик ва Далия Петрда эдилар. Улар Далия‑
нинг болалиги ўтган кўпқаватли уйга етиб келиб таксидан тушдилар.
— Тарик, лекин барибир бу ерга келиш жуда ҳам ях‑
ши фикр эмас-да, — деди Далия яна бир бор олдинги айтганларини такрорлаб. Қизнинг ошқозони оғриб, кўнгли айнирди.
— Жонгинам, ҳаммаси жойида бўлади, менга ишон, — деди Тарик қизни тинчлантириб. У қизнинг қўлини му‑
лойимгина сиқиб қўйди ва юкларни таксидан туширди. Та‑
рик ўзининг ҳақлигига ишонарди.
Улар бинога кириб, бешинчи қаватга кўтарилдилар ва керакли эшик олдида тўхтадилар. Далиянинг қўллари қалтирарди. Тарик чўнтагидан тоза дастрўмолчани олиб қизнинг юзидаги ва лабининг устидаги дона-дона терлар‑
ни артди.
— Мен сени севаман, — пичирлаб деди йигит.
Далия унинг кўзларига қаради — Тарикнинг кўзларида ишонч бор эди, айнан шундай ишонч қизда етишмасди.
— Мен ҳам сизни севаман, — деди қиз Тарикка жа‑
вобан.
Йигит жилмайди ва чуқур нафас олиб эшикни та‑
қиллатди.
— Надим, кимдир эшикни тақиллатмоқда, — деган ов‑
оз эшитилди ичкаридан. — Сиз бирортасини кутяпсизми?
— Йўқ, ҳеч кимни кутаётганим йўқ. Мен телефонда гаплашяпман, жонгинам, эшикни ўзинг оча қолгин.
— Яхши. Бир дақиқа, мен ҳозир эшикни очаман.
— Бу менинг онам, — деди секингина Далия, — унинг исми — Рима.
— Отангнинг исми Надимми?
— Ҳа.
Далия Тарикнинг қўлларини қаттиқроқ сиқди. Қиз Тарик совға қилган никоҳ узугини ечиб қўйганини йигит сезди. Йигит бир нима демоқчи бўлди, аммо буни айтиш‑
га вақт йўқ эди. Қолаверса, қиз тўғри иш қилганга ўхшай‑
ди. Ота-онани бундай тасодифий янгилик билан довдира‑
тиб қўйишга ҳали эрта. Бунга қадар ҳали кўп ишлар‑
ни амалга ошириш лозим (аввалам бор, тирик қолиш).
Эшик очилди ва Рима Нур бир неча йиллардан бери кўрмаган қизининг қаршисида пайдо бўлди. Она эллик ёшдан ўтган бўлиб, сочлари оқара бошлаган, бирозгина тўлишган, аммо ҳамон жуда жозибадор эди. Она ва қизнинг кўзлари бир хил эканлигини Тарик дарровдан англади.
Қизгинасини кўриб Нур хоним “вой-вой” деб юборди. Аёл қаттиқроқ бақириб юбормаслик учун қўллари билан оғзини беркитди, гўёки шарпа кўргандай тили айланмай қолди. Лекин бироздан кейин у ўзини тутиб олиб деди:
— Далия, бу сенмисан, қизгинам?
— Ҳа, ойижон. Мен сизни жуда соғинганман.
— Болажоним, мен ҳам соғинганман-а, — деди хур‑
сандчилигини беркитолмай она. — Мен сени қанчалик со‑
ғинганимни билсанг эди.
— Ойижон, мен сизни яхши кўраман.
— Мен ҳам сени яхши кўраман, қизалоғим. Жуда яхши кўраман.
Она Далияни қучоқлади. Бир-бирларини ўпиб, йиғ‑
лаб юбордилар. Уларга ҳалақит бермаслик учун йигит на‑
ри кетди. Уларнинг бир-бирларига бўлган бунчалик меҳ‑
рларини кўрган Тарикнинг кўнгли бузилиб кетди. Ота-онасини, айниқса, онасини йигит ҳам қанчалик соғинганини у англади.
Тарикнинг юраги тез-тез уриб кетди, бирдан у бу ерда бегона ва чақирилмаган меҳмон эканлигини тушунди. Нур хоним ўзларига келганларида унга қандай муносабатда бўладилар? Рима, Нур Тарикни кўрдилармикан? Эҳтимол, она уни таксичи ёки юк ташувчи ҳаммол деб ўйлагандир? Тарик кимлигини ва нима учун келганлигини айтганда, она нима дер экан? Жаноб Нур-чи, у нима дер экан? У ҳақиқатдан ҳам Далия тасвирлаб бергандай, золиммикан? Буларни Тарик билмасди. Ота-онаси у ёқда турсин, у Далиянинг ўзини ҳам унчалик яхши билмасди. Аммо фол очишнинг ҳеч қандай аҳамияти йўқ. Тез орада Тарик барча саволларига жавоб олади.
— Ойи, — деди ниҳоят Далия Тарикнинг даст рўмолчаси билан онасининг юзидаги кўз ёшларини артар экан.
— Ҳа, қизгинам.
— Ойижон, мен сизни биттаси билан таништир‑
моқчиман.
Тарик жилмайди. Нур хоним ҳаяжонланди.
— Э-э, — деди она, — мен билмабман... Мен ўйлабманки...
— Ойижон, ҳаммаси яхши, — деди Далия ва Тарикнинг қўлидан ушлади. — Бу Тарик Жамил. Уйга келиб, сизлар‑
ни кўришни у менга маслаҳат қилди.
— Ростданми? — деди Нур хоним. — Демак, сиз Тарик Жамил — менинг қилган ибодатларимнинг натижаси.
Марҳамат, уйга ташриф буюринг. Мен ҳаммамизга чой тайёрлаб келаман.
— Раҳмат, Нур хоним, — деди Тарик жилмайганича. — Сиз жуда меҳрибон экансиз. Далия кимга ўхшашлигини энди тушундим.
Улар хонага кириб оёқ кийимларини ечдилар. Шу вақт Далиянинг отаси кириб келди.
— Рима, нима тўполон? Мен бир иш қилолмаяпман...
У Далияни кўриб, жим бўлди. Ҳайрон бўлганидан оғзи очилиб қолди. Унинг кўзлари ёшга тўлди. Бошқа бир оғ‑
из сўз айтмай, ота қўлларини Далияга узатди. Қиз отаси‑
нинг қучоғига отилди. Иккиси ҳам кўз ёши қилишди.
— Менинг қизгинам уйга қайтибди, — деб пиқилларди ота. — Ниҳоят, Далиям келибди. Исо Масиҳга шукрона‑
лар бўлсин. Сендан миннатдорман. Нажоткорим, Сен ҳар
доим менинг илтижоларимни эшитгайсан ва жавоб қай–
таргайсан. Сенинг Номингга ҳамду санолар бўлсин!
Тарикнинг томоғига бир нима тиқилгандай бўлди. Яна озгинадан кейин у ҳам йиғлаб юборарди. Бу уйда у бир
неча дақиқа бўлганлигига қарамай, бу оила муҳитидаги севгини, муҳаббатни ҳис қилди. Олдин ўз ҳаётида бундай туйғуни у ҳеч қачон кўрмаган.
Қавмбоши Нур қизини тинмай қучоқлаб, ўпарди. Шу‑
нингдек, Исо Масиҳни улуғлашдан ҳам у асло чарчамасди. Гўёки унинг қизи, Тарикнинг ўйлашича, у дунёдан қай‑
тиб келгандай эди. Маълум бир маънода ўзи шундай ҳам эди.
— Далия, — деди она бироз вақтдан кейин.
— Лаббай, ойижон, — деди Далия яхшироқ кўриш учун кўз ёшларини артар экан.
Нур хоним Тарикка қаради ва бир нима демоқчи бўлгандай қошларини чимирди.
— Ҳа, — деди қиз юзидаги кўз ёшларни ҳўл бўлиб кетган дастрўмолча билан артар экан. У отасига юзланди: — Отажон, мен сизни бир одам билан таништирмоқчиман. У
мен учун жуда бошқача. Унинг исми Тарик Жамил. Мен уйга келиб, сизлар билан учрашишимга у сабабчи бўлди. Мен олдин... сизларга айтмоқчи бўлдим, бироқ қўрқдим... Сизлар мени қандай кутиб олишларингни билмадим, ҳа‑
ли ҳам мендан аччиқларинг чиқиб юрибдимикан деб ўйладим. Аммо Тарик оиладан улуғроқ, қимматлироқ ҳеч нарса йўқлигини айтди. У мен билан бирга келишни так‑
лиф қилди.
Қавмбоши Нур Тарикнинг кўзларига тикилди. Тарик диққат-эътиборини Далиянинг отасига қаратди. У қавм‑
бошининг кўзларида қаҳр, ғазаб ва шубҳа-гумонни кўриш‑
ни кутди. У кун бўйи бунга ўзини тайёрлади. Аммо отанинг кўзларида у фақатгина чексиз оталик миннатдорчилиги‑
ни кўрди.
— Мен ҳозирча сиз билан унчалик яхши таниш эмас‑
ман, йигитча, — деди қавмбоши, — лекин сиз менга катта совға қилдингиз. Шунча йиллар ўтгач, сиз менга қизим‑
ни олиб келибсиз, шунинг учун ҳам мен сиздан мин‑
натдорман. Ўғлим, сизни Худонинг Ўзи марҳаматласин. Илтимос, кечки овқатни биз билан қилинг ва бизникида бир кеча ётиб қолинг. Бизнинг уйимиз — сизнинг уйингиз.
Сиз бу ерда кутилган ва ҳурматли меҳмонсиз.
Бундай илиқ, самимий кутиб олинишдан Тарик ҳаяжонланди (тилдан қолди деб айтсак, тўғрироқ бўлар‑
ди). Бироқ у енгил тортиб нафас ололмасди, чунки унинг олдида ҳали қанчадан-қанча қийинчиликлар турибди. Та‑
рик ўзининг кетидан тушган изқуварлар ҳақида ўйларди.
Guvoh 39-bob D-McDowell. Kitob O'zbek tilidagi yaxshi Audiokitob Online
