14 - боб
Абдулланинг ҳаракатлари туфайли, Уильямнинг шахсий реактив самолёти Ар-Риёд аэропортининг Президент қўниш майдонидаги ерга қўнди. Бизни иккита оқ “мерседес” кутиб олди, аммо машинага етиб боришдан олдин биз асосий терминал биносидан ўтишимиз керак эди. Ҳаммаёқ одамга лиқ тўла, шунинг учун олдимизда турган масала ниҳоятда жиддий эди. Яширин, аммо юзага чиқиши мумкин бўлган хавф-хатарни ўтказиб юбормаслик учун, мен делегациянинг олдида борардим ва атрофдагилардан кўз узмасдим. Генри эса арьергарддаги (асосий кучлардан кейинда борувчи) икки ёрдамчи билан бир лаҳзага бўлса-да, Уильямни эътибордан четда қолдирмасди. Шу тарзда биз оломон ичидан аста–секин юриб борардик. Оломон сийраклашмасди. Атрофимиздаги одамлар чақчақлашиб кулишарди. Улар кескин вазиятда йўлдан ўтишни тўсиб, бизга халақит беришлари мумкин. Одамлар бир-бирини итариб, ўзларига йўл очарди. Ҳаммоллар аравачаларини етаклаганича, тиқилинчда тинмай ўз ёрдамини тавсия қиларди. Мен диққат билан тикилдим. Хатарни ҳис қилиб, асабларим ниҳоятда таранглашди. Бундай вазиятни назорат қилишнинг иложи йўқ эди. Бу эса менга асло ёқмасди.
-Бакшиш, бакшиш, - деб таъкидларди сассиқ кўзанга ўхшаган бир одам, менинг қўлимдаги сумкани тортиб олмоқчи бўлиб. Уни туртиб, нарироққа ўтказиб юборишга мажбур бўлдим.
-Секинроқ, секинроқ, - кулиб юборди Уильям. – Бунчалик қўполлик қилмагин. Бу ердаги одамларнинг ўзи шунақа.
Блэксиз ҳам буни яхши билардим. Ўтган ҳафта араб маданияти ҳақида нима топган бўлсам, ҳаммасини ўқиб чиқдим. “Бакшиш” дегани – бу чой-чақа, пора, унча қиммат бўлмаган совға; шу тарзда бой–бадавлат одамлар камбағаллар билан ўзларига тегишли бўлган нарсаларни бўлишар экан. Хўп, бу гапларни қўйиб турайлик, ушбу вазиятда ҳаёлимда умуман бошқа нарса. Биз кўзланган манзилга етиб бормагунимизча, тинчлана олмаслигимни билиб турардим.
Биз Генри билан биринчи “мерседесдан”, Уильямнинг ёнидан жой олдик. Биз ундан бир қадам ҳам жилмаслигимиз керак. Қолган иккита ёрдамчи шеригимиз иккинчи машинада орқадан келишарди. Шундай бўлса-да, мен тамомила ҳотиржам бўлолмасдим. Амалда КФХФнинг ҳар бир мамлакатда ўз алоқалари мавжуд эди, бироқ мен ҳеч қачон ва ҳеч кимга ишонмаганман. Имкон қадар ўзимнинг агентура тармоқларим хизматидан фойдаланишга ҳаракат қилардим. Сандранинг қанчалик ишонтиришига қарамай, мен бу Абдулла деганларини шахсан танимасдим, шунинг учун ҳам ундан ва унинг одамларидан чўчиб турардим. Қолаверса, синалмаган ҳайдовчилар билан юрганда доимо ҳушёр бўлиш керак, уларнинг ҳар бир ҳаракатини зимдан кузатиб туриш лозим.
Мармар тошлардан қурилган “Меридиан” меҳмонхонаси тилла жимжимадор нақшлар билан безатилган. Уильям учун ҳашаматли пентхаус банд қилиб қўйилган. Биринчи бўлиб ичкарига мен кирдим ва ҳаммаёқни, аввало, қўлда тайёрланган портловчи моддаларнинг бор-йўқлигини обдон текшириб чиқдим. Ҳаммаси жойида экан. Шундан кейингина мижозимга киришга рухсат бердим. Уильям дам олгани кириб кетди. Кечасига навбатчиликка Генри қолди, мен бўлса дам олгани ётиб, ухлаб қолибман.
Кейинги кун эрталаб, ўрнимдан барвақт туришим биланоқ, мен биринчи навбатда меҳмонхонани айланиб чиқдим. Уильям ҳали ухлаб ётган эди. Ака-ука Фаҳалилар билан унинг учрашуви бугунга белгиланган. Мен меҳмонхонанинг ҳамма қаватларини кўздан кечирдим, лифтни, зинопояларни, вестибюль, ресторан ва ошхонани текширдим. Охирида икки “мерседес”ни синчиклаб қараб чиқдим. Мен барибир ҳар хил “қўнғизчалар”нинг бир уюмини (эшитувчи мослама ва яширинча кўриб туриш учун приборлар) топиб олишимга асло шубҳаланмасдим. Аммо акси бўлиб чиқди, ҳеч нарса топа олмаганимга ҳайрон бўлдим. Уильямни кутиб олганимда, у дам олганлигига қарамай, кўриниши худди олдингидай чарчаган ва ўзини ланж ҳис қилаётганлигини билдим. Самолётда узоқ учганлигимиз унинг тинкасини қуритибди. Уильямнинг сочларининг ранги оч, ўзи тўлачадан келган, паст бўйли одам эди. Бироқ у ўзига ишонган одамга ўхшарди, бировга сир бой бермасди ва ҳеч қачон руҳан тушкунликда юрмасди. Шубҳасиз, буни унинг бой-бадавлатлиги ва ҳукмронлиги билан боғлаш мумкин эди.
Музокараларга кетишдан олдин биз Генри билан, мижозимиз учун бугунги кунга режалаштирилган расмий протоколга кўз югуртириб чиқдик.
-Нима юз берган тақдирда ҳам, ҳар доим кўз олдимда юринг, - деб Уильямни огоҳлантирдим.
Мени Блэкнинг шахсий маслаҳатчиси сифатида таништиришларини келишиб олдик, токи Уильямнинг Генри исмли фақатгина битта танқўриқчиси бор экан, деб ўйлашсин. Чиқиш олдидан Генри “мерседеслар”ни яна бир текшириб чиқди ва биз учрашувга йўл олдик.
Ака-укаларга тегишли бўлган бино “Меридиан” меҳмонхонасига қараганда, кўпроқ олтин билан безатилган экан. Бизни бу ерда жуда илиқ ва самимий кутиб олишди. Ўзаро салом-аликлар бошланиши биланоқ, мен ҳаёлан бино планини кўз олдимга қелтирдим, шу жумладан, барча кириш-чиқиш ва зинапояларни ҳам. Америкадалимдаёқ бинонинг планини синчиклаб ўрганиб чиққанман. Худога шукур, ишимизда керак бўладиган барча маълумотлар билан Сандра бизни таъминлаган. Шунинг учун ҳам вентиляцион шахталар қаердан ва қандай ўтганлиги ҳақида аниқ тасаввурга эгаман, мабодо кескин ҳолат юзага келадиган бўлса, биз улардан қўшимча чиқиб кетиш эшиги сифатида фойдаланишимиз мумкин.
-Сиз бу ерда хавф-хатардан йироқдасиз, - деди ака-укалардан бири Уильямга мурожаат қилиб.
– Нега сиз танқўриқчингизни меҳмонхонага дам олгани чиқариб юбормаяпсиз?, - деди у Генрига ишора қилиб.
Режага биноан мен Генрига бош силкитдим ва Уильямни қўриқлаш мажбуриятидан озод этдим. Шундай қилгач, биз ака-укаларни Блэкнинг қўриқчиси фақат Генри эканлигига ишонтиришимиз осон бўлди. Унинг кўриниши меникига қараганда анчагина бақувватроқ эди. У бўш вақтини бекордан–бекорга сафламаслигини билардим.
Пахлава ва ичимликлардан сўнг эркаклар орасида гап қизиб кетди. Ваниҳоят, аста–секин улар асосий мавзуга ўтди. Ҳаммаси тинчлик билан бошланди. Уильямнинг шерикларидан бири парокандалик ва фирманинг олти-сотди муаммолари ҳақида гап бошлади. У ҳали гапини тугатмасиданоқ, ака-укалар гапни бўлишди. Музокаралар ҳеч қандай натижа бермай, давом этаётганлигини кўрган ака-ука Фаҳалиларнинг жаҳли чиқди. Уларнинг овози борган сари янада баландроқ ва серзарда бўлиб эшитиларди. Ака-укалардан бирининг тоқати тоқ бўлди ва у бақира кетди.
-Менинг оилам бу бизнесга бошқа янкалар, уни парча-парча қилиб ташлаши учун вақтини ва маблағини ўтказгани йўқ!
-Тинчлан! – деди ака уни тинчлантириб, кўринишидан буниси оғир ва вазминга ўхшайди.
Менда шундай тасаввур бор эдики, гўё буларнинг ҳаммаси яхши ва ёмон полициячиларни одатдаги психологик ўйини* бўлса керак, деб ўйладим.
-Нега? – аччиғи чиқиб бақирарди сержаҳл ука, столга муштлаб. – Бизнинг оиламизни таҳқирлагани учун кимдир жазога тортилиши керак-ку, ахир!
Эндиликда музокаралар иккала тарафдорлар томонидан ҳам бошқача, баланд оҳангда олиб борилаётгани учун, мен диққат билан ака-укани кузата бошладим. Вазият бирдан кескинлашди. Генри ўз жойида шай туришига умид қилардим. Уильям суҳбатни давом эттирмоқчи бўларди, аммо ака-ука барча ечимларни инкор қилишарди. Ўзини тажовузкорона тутган ука, бирдан ўрнидан сапчиб турди. Қўлим одатга кўра, ички чўнтакка узатилди. Тажовузкор ука акага арабчалаб бир нима деди-да, мажлислар залидан чиқиб кетди. Бироз жимжитлик ҳукм сурди, сўнгра ака ўз эътирозини билдира бошлади.
-Биз бу ишни шундайлигича қолдирмаймиз ва ўз манфаатимизни ҳимоя қиламиз, - деди у жаҳл билан.
Энди ҳал қилувчи ҳаракатни мен бажаришим керак. Бир дақиқа ҳам йўқотмай, Уильямни залдан олиб чиқиб кетдим.
Генри “мерседес” олдида турганини кўриб, енгил нафас олдим. Бироқ ҳаммаси бизнинг фойдамизга ҳал бўлмаётган эди. Генрини қора кўзойнак тақиб, европача костюм кийиб олган, кўринишидан одамни чўчитадиган олтита барзанги йўлтўсарлар ўраб туришарди. Генри менга тикилиб қаради. Биз “мерседес”га яқинлашганимизда, бизнинг орқамизда келаётган қандайдир одам турган олтита барзангига арабчалаб нимадир деди. Барзангилар биз томон кела бошлашди. Агар ўзим бўлганимда, бирпасда ҳаммасининг танобини тортиб, ер билан яксон қилардим. Лекин мен биринчи галда Уильямнинг хавфсизлигини ўйлашим керак. Мен ундан бир қадамга ҳам нари кетмадим. Барзангилар бизга ҳеч қандай зарар етказмади, фақатгина бизни машинагача кузатиб қўйишди. Уларга, биз чиндан ҳам бинони тарк этиб, машинага ўтирганимизга ишонч ҳосил қилиш буюрилганга ўхшайди.
Биз “мерседес”га ўтирганимизда, Уильямнинг пешонасидан тер қуйилиб оқарди.
-Уф-ф-ф! Жуда ғалати ҳолат... – деди у.
-Ҳа, қувонишга ўрин йўқ... – жавоб бердим мен, барзангиларнинг икки гуруҳга бўлинганини кўргач. Уларнинг бир гуруҳи қора “БМВ” га ўтиришди, машина шиддат билан олдинга қараб учди. Қолган учта барзанги иккинчи “БМВ”га ўтиришди.
-Қани, кетдик! – деб буйруқ бердим одамимизга.
Кўринишидан деҳқонга ўхшаган Омар исмли йигит ҳайдовчининг ёнида ўтирарди. Бу Абдулланинг агенти эди, у бизни йўл кўрсатувчи сифатида бошқариб юрарди. Мен ҳам беихтиёр ундан хавфсираб турардим. Мен “мерседес”нинг орқа ўриндиғида ўтирган Уильямнинг ёнига жойлашдим. Генри эса орқа ўриндиқнинг багажнигида сақланаётган ўқотар қуролни олиб, у билан шуғуллана бошлади.
Биз жойимиздан қўзғалаётганимизда, орқани кўрсатиб турадиган ойнадан иккинчи “БМВ”нинг изимизга тушганини кўриб қолдим.
-Бизда муаммолар туғилди, - дедим мен.
Генри иккаламиз бир-биримизни бир қарашданоқ тушунамиз. Олдинда ўтирган одамларга ишонмаслигимни у биларди. Эндиликда бир ўзим уларнинг ҳар бир ҳаракатини назорат қилиб турардим, Генри эса бошқа “БМВ”ни кузатарди.
-Иш чатоқ! – деди бирдан Генри.
Мен дарров орқага қарадим. Иккинчи “БМВ”даги босқинчилар Уильямнинг ходимлари ўтирган “мерседес”ни қувиб ўтиб, бизнинг изимизга тушиб олишди. Жаҳлим чиқди. Агар бизни ўз ҳайдовчиларимиз олиб юришганда, бундай ҳолат юз бермасди! Одамларимиз машиналар орасидаги масофани ўттиз сантиметрдан оширмайди ва юқори тезликда ҳимояни таъминлаб беришга қодир. Қолаверса, улар ҳозир юз берганидек, автомобилларимизнинг орасига бошқа машинани суқилиб киришига йўл қўймаган бўларди. Қўлтиғимнинг остига беркитилган пистолетни олиб, олдимда ўтирган араб ҳайдовчисининг чаккасига тирадим. У қўрқиб кетганидан алланималар деб минғиллади ва Худога нола қила бошлади.
Тахмин қилганимдек, орамизга кириб олган “БМВ” тўхтаб, иккинчи “мерседес”ни тўхташга мажбур қилди. “БМВ”дан икки барзанги чиқди. “Мерс”га яқинлашиб келгач, улар яримавтомат қуролидан машина кузовининг чап ойнасига ўқ узди.
Мен Уильямнинг устига ўзимни ташлаб, унга олдинги ўриндиқ тагига беркинишни буюрдим.
-Қани, ҳайда! – деб бақирдим мен ҳамон қалтираб минғирлаётган ҳайдовчига.
У газни босди ва тезликни оширди, аммо бироздан кейин машина тўхтаб қолди. Мен унга ташландим ва яна пистолетни унинг калласига тираганимча, тезроқ юришни буюрдим. Лекин ҳайдовчи машинадан учиб чиқди ва марҳамат қилишимизни ёлвориб сўраганича, қочди. Мен ҳайдовчи операцияда қатнашганми ёки йўқми, тушунолмай қолдим. Бизни қопқонга илинтирдими ёки ҳақиқатдан ҳам менинг дўқ-пўписаларимдан қўрқиб қочиб қолдими? Бу одам ким томонда ҳаракат қилганини, унинг вазифаси нимадан иборатлигини билолмай қолдик.
